Wouter Hamel zingt Lohengrin, Concertgebouw Amsterdam, 15 augustus 2012
Zanger Wouter Hamel lijkt aan massa gewonnen te hebben, maar is daarmee nog geen zwaargewicht. Hij is onder de vleugels van producer Benny Sings vandaan gekropen en heeft nieuwe wegen ingeslagen met andere stijlelementen, zonder de levenslust en het nostalgisch verlangen te verliezen. Dat Hamel op zijn nieuwe album Lohengrin klassieke invloeden toelaat, wordt in het Concertgebouw bekrachtigd door de aanwezigheid van The Dominic Seldis Orchestra, een strijkorkest onder leiding van een contrabassist. Hamel nam die cd ook op met strijkers en samen met blazersgroep 360 Horns en zijn volledige band plus drie achtergrondzangers kan hij nu de muziek integraal uitvoeren zoals die op de plaat staat.
Hamel is geen briljante zanger, hoewel het natuurlijk altijd goed is om een eigen, herkenbare klank te hebben. Hij heeft geen groot geluid en lijkt niet veel gebruik te maken van ademsteun. Als de toon omhoog gaat, gaat het volume onvermijdelijk mee. Soms klinkt hij ronduit zwak als hij een noot lang aanhoudt. Zijn falset is wel zuiver, maar niet sterk. In de tweede set lijkt hij losser te komen, dan is ook goed hoorbaar hoe hij speels opereert met timing en intonatie. Hij weet heel goed wanneer hij zich moet inhouden en wanneer hij kan uithalen.
Hamel is wel een briljante artiest. Duidelijk is nu, dat hij zijn eigen plan trekt. Hij omringt zich met de juiste mensen, in zijn band vooral jazzmuzikanten, en heeft goede connecties. Het vertrek van pianist Pieter de Graaf uit zijn band was een aderlating, maar hij weet toch maar weer mooi uitstekende vervanger Thierry Castel te strikken. In het Concertgebouw zie je hem het publiek op charmante wijze bespelen en bouwt hij een show met geraffineerde middelen op. Na de pauze is er eerst een prachtig, klein gehouden stuk met gitaar en achtergrondzang, waarna het strijkersorkest vol aantreedt. De intensiteit neemt toe.
Dan volgen enkele bekende nummers van het album Nobody's Tune uit 2009. De zaal zindert. Nu is het perfecte moment om altsaxofonist en showman Benjamin Herman op het podium te vragen. Herman voelt de sfeer altijd goed aan als hij ergens te gast is. Als Hamel dan ook nog eens flink begint te rocken, is het Concertgebouw te klein. De band sluit af met het vrolijke See You once again. Als toegift komt Hamel terug met alleen Castel aan de vleugel, waarna de voltallige band nog eenmaal losbreekt. Het publiek kan dan fluitend op de fiets naar huis.