Wolfert Brederode & Susanne Abbuehl, Orgelpark Amsterdam, 29 maart 2014
Als muziek de functie heeft om de luisteraar boven de alledaagsheid te verheffen, dan beantwoordt het concert van vanavond in het Orgelpark volledig aan zijn doel. Zangeres Susanne Abbuehl en pianist Wolfert Brederode creëren een sfeer die je onweerstaanbaar meevoert in een wereld van poëzie en spiritualiteit.
Van hun klanken wordt het publiek letterlijk stil, waardoor het gevoel van intimiteit alleen maar groter wordt. De verfijning in stem en spel komt zo optimaal tot haar recht, waarbij elk detail hoorbaar is. Het tweetal kiest ervoor om het geluid klein te houden vanwege de specifieke akoestiek in het Orgelpark. Soms wil Brederode uitbreken uit de bedaardheid met relatief dynamische impulsen, wat een spannend contrast geeft met Abbuehl, die steeds in eenzelfde energie zit. Het maakt de zangeres authentiek en soeverein.
De variaties komen vooral van de ideeënrijkdom van de pianist, zijn rijkgeschakeerde notenkeus, en van de improvisaties en stemgeving op enkele klanken door de zangeres.
Zij houdt soms tonen lang aan, kan hoge noten mooi zacht zingen en laat frasen prachtig uitsterven, waarbij ze volledig in balans blijft. Brederode is meer dan een begeleider, hij is de ideale partner, die volgt waar dat moet en het voortouw neemt waar dat kan. De rollen zijn altijd flexibel.
De composities zijn grotendeels van de hand van Abbuehl, vaak muziek op bestaande gedichten. Jazzgrootheid Carla Bley levert het afwijkende stuk, dat met zijn atonaliteit briljant wordt gespeeld door Brederode. Zo is er subtiele afwisseling in een programma dat dagelijkse beslommeringen even totaal doet vergeten.