Theo Loevendie's Wellingtonians, Bimhuis Amsterdam, 11 januari 2014
Wie geregeld het Amsterdamse café Welling aandoet, al dan niet na een bezoek aan het Concertgebouw, maakt grote kans Theo Loevendie tegen het lijf te lopen. Als vaste klant biedt Welling hem sinds een jaar een maandelijks podium voor muzikale optredens met het uitgelezen gezelschap de Wellingtonians. Met hen en gasten staat de componist en rietblazer nu in het Bimhuis.
Vanavond ligt de gemiddelde leeftijd van het publiek een stuk hoger dan anders. Niet iedereen is zo oud als Loevendie (83), maar velen zijn beslist senioren, onder wie prominente Amsterdammers. Die hebben dan in elk geval een jeugdige geest, anders zouden zij de avontuurlijke muziek vol scheppingskracht van de Wellingtonians niet waarderen. Loevendie haalt zijn klanken uit India, Turkije, Amerika en Afrika, waarbij exotische invloeden op complexe wijze zijn verwerkt in West-Europese elementen. Sommige stukken zijn vijftig jaar oud, maar nergens doen ze gedateerd aan. Het concert laat zich beluisteren als één langgerekte suite, zonder stijlbreuken.
Uitzondering is misschien het nummer True van saxofonist Yuri Honing, aanwezig als gast, evenals Wolter Wierbos en Oene van Geel. In die song speelt Honing vooral rechttoe rechtaan, zonder veel buigingen of loopjes, maar met grote kracht in al zijn eenvoud. Opvallend is het geluid van gitarist Maarten van der Grinten, die met effecten speelt alsof zijn instrument zich onder water bevindt. Loevendie zelf heeft op zijn sopraansax een velours klank en toont zich een ware meester. Lof verdient ook de vindingrijke ritmetandem met Mark Haanstra op akoestische bas en Joost Lijbaart op slagwerk.