The Bad Plus, Muziekgebouw aan 't IJ, 28 mei 2013
Een traditioneel jazzpianotrio is The Bad Plus allerminst. Het is sowieso de vraag of zij wel jazz spelen. Aan dat soort suggesties hebben de bandleden echter volkomen lak, want zij denken niet in conventies of genres. Zij putten uit de geschiedenis van pop, jazz en klassieke muziek, maar het zijn vooral hun eigen overwegingen die hun muziek een unieke stem geven. Liet het trio eerder van zich horen door spraakmakende covers, vanavond in het Muziekgebouw aan 't IJ speelt het vooral eigen werk van de laatste cd Made Possible.
Die stukken zijn niet allemaal even sterk, ze appeleren niet altijd zo krachtig aan het intellect, of aan het gevoel. Minimal music lijkt een nieuwe inspiratiebron te zijn voor het drietal, gezien de repeterende modellen bij pianist Ethan Iverson. Het hyperenergieke dat de band voorheen kenmerkte, blijft nu beperkt tot het laatste nummer. De humor die The Bad Plus altijd bezigde, zit hem in de gesproken intermezzo's van bassist Reid Anderson en niet in het spel zelf.
Gedurfd is het openingsnummer dat zich traag en introvert voortsleept met minimale middelen, waarbij dissonanten in het hoge pianoregister zorgen voor een bizar karakter. Andere hoogtepunten zijn de solo op de lage toetsen van de piano en het explosieve spel op het slagwerk door drummer David King. De klapper komt echter van het slotnummer, dat wederom langzaam en zacht begint en zich heel gestaag ontwikkelt tot grote bombast, om terug te keren naar de verstilling. Het is vaker vertoond, maar het blijft zeer effectief.