South East Jazz Festival, Amsterdam Zuidoost, 25 augustus 2012
Natuurlijk komen de heupen los als er een muzikaal feest gevierd wordt in Amsterdam Zuidoost. Daar was op het South East Jazz Festival ook alle reden toe met zwierige optredens van onder meer het Antilliaanse Cache Deluxe, Ronald Snijders en Denise Jannah. Dat juist de zomerse klanken van deze artiesten omgeven werden door een regenachtig decor was bijzonder jammer, want de sfeer op deze prachtige, lommerrijke locatie bij Boerderij Langerlust had zoveel feestelijker kunnen zijn met zonneschijn en een open hemel. Ook was daar de tegenvaller van het afzeggen van publiekslieveling Waylon, die er wegens "technische problemen" niet bij kon zijn. Het publiek liet het gelaten over zich heen komen, hoewel een flink deel toch speciaal voor de man gekomen was. Dat kon niet gezegd worden van gitarist Jan Wouter Oostenrijk en zijn band, die het festijn openden. Zij maken een connectie tussen jazz/rock en Arabische muziek. Veel spanning leverde dit niet op. Vanwege een bui bleef het publiek op afstand onder de tenten, wat de interactie behoorlijk belemmerde.
Grote verrassing van het festival was saxofonist Tim Wes, die met zijn negentien jaren het podium zonder al te veel gêne, en ook zonder bravoure betrad. Zijn met soul en funk doorspekte jazz is misschien risicoloos, maar klinkt erg lekker en wordt met enthousiasme gebracht. Wes kwam met een moderne en frisse interpretatie van Stevie Wonders All I Do waarin hij de tenorsaxofoon sober bespeelde, zonder veel omwegen en zijpaden. Zijn gitarist zorgde wel voor versieringen door fraaie accenten met subtiel en good getimed spel.
Yuri Honing liet met zijn machtige spel weer eens horen waarom hij tot de beste tenorblazers van Nederland behoort. Met indrukwekkende, lange lijnen bouwde hij aan een architectuur die massief was, maar nooit ondoordringbaar. Elke noot kreeg aandacht. Gitarist Frank Möbus speelde absurdistische solo's, waar nieuweling Raphael Vanoli prachtig op aansloot met grillig gitaarspel. Imposant was het door David Bowie bekend geworden Wild Is The Wind, waarna Honing nog één keer alles uit de kast haalde met het explosieve Meet Your Demons.
Fluitist Ronald Snijders is op zijn instrument ook een meester. Deze virtuoos weet ontzag in te boezemen met zijn techniek, en zeker ook met zijn improvisatievermogen. Bewonderenswaardig dat hij altijd zoveel inspiratie en levenslust uitstraalt. In zijn met Zuid-Amerikaans idioom doorspekte jazzy klanktaal wist hij het publiek op te zwepen en te ontroeren. Ondertussen stond op het andere podium Cache de Luxe uit Curaçao. Ook zij jutten de mensen flink op met hun Caraïbische klanken. De groep is een ware feestband met vier uniform geklede frontmannen die hun ingestudeerde danspasjes met vaardigheid etaleerden.
Van een geheel andere orde was het optreden van rapster Zanillya. Deze dochter van Bobby Farrell deed een performance met twee blazers, een mc en twee achtergrondzangeressen. Zij won eerder de Grote Prijs van Nederland. Haar brutale raps zitten vol venijn en ontploffende energie, maar hebben ook een zachte kant als zij een overleden dierbare memoreert.
Zangeres Denise Jannah trad op met het Nederlands/Surinaamse blazersensemble De Nazaten. De band maakte naam door optredens met de wereldberoemde saxofonist James Carter. Met Jannah verzorgden zij een programma met eigen werk voorzien van poëzie en teksten van de zangeres. Jannah zong het allemaal op elegante wijze, met een jazzy timing en zachte kracht. De meute stond inmiddels bij het grote podium te deinen op de discoklanken van de Britse band Incognito, die in de jaren tachtig een grote hit scoorde met Always There, maar daarna niet veel meer liet horen. Personeelswisselingen zorgden telkens voor verse aanvoer, de band klonk dan ook niet versleten, maar vitaal. En Waylon? Aan hem dacht niemand meer.