Sons of Kemet, Bimhuis Amsterdam, 19 januari 2017
Drie jaar geleden maakte Sons of Kemet een verpletterende indruk in het Bimhuis bij zijn eerste optreden in Nederland. Verwacht werd toen dat het een kwestie van tijd was dat de band zou doorbreken. Vanavond zit de zaal bomvol. Dat heeft zeker te maken met de huidige sterstatus van bandleider en saxofonist Shabaka Hutchings, die met The Ancestors een van de belangrijkste albums van 2016 afleverde en met The Comet is Coming afgelopen zomer op vele festivals stond. Hutchings wordt inmiddels beschouwd als dé protagonist van de nieuwe Britse jazzscene en een van de belangrijkste internationale spelers van zijn generatie.
Sons of Kemet heeft een afwijkende bezetting met tweemaal slagwerk, een tuba en een tenorsaxofoon. In het samenspel van het viertal is er geen speld tussen te krijgen. De inzet van twee drummers betekent niet zozeer een dubbele slagkracht, maar vooral een uitbreiding van de ritmische mogelijkheden en variaties. Sowieso spelen zij een prominente rol met een spervuur van slagen op snaredrums, toms en cimbalen. De twee drumstellen op het podium zijn haast in elkaar verstrengeld en dat is muzikaal ook zo. Het is allemaal zeer dansbaar.
Ondanks de ritmische overheersing kunnen er mooie melodielijnen zijn bij Hutchings, die ook veel afwisseling aanbrengt in zijn spel. In het algemeen is er meer variatie bij de band dan voorheen, wel zijn de invloeden van Caribische, Arabische en Afrikaanse muziek, geïnjecteerd met een portie freejazz, gebleven. Ondanks de logheid van zijn instrument geeft Theon Cross de tuba flink wat soepelheid mee. Zijn uitputtende solo is zowel muzikaal als hilarisch en kan op veel bijval rekenen van het publiek. Dat geldt eigenlijk voor het hele concert. Als Hutchings tijdens de tweede set zijn band nog eens voorstelt, gaat de hele zaal spontaan staan. En ja, er wordt gedanst.