Ronald Snijders, Vondelpark Openluchttheater, 6 augustus 2017
Als je overloopt van vreugde moet daar een aannemelijke reden voor zijn, anders is er wellicht sprake van een psychiatrische stoornis. Het goede humeur van de Nederlands-Surinaamse fluitist Ronald Snijders lijkt niet kapot te krijgen, ongeacht de omstandigheden. Ziekelijk is hij allerminst. Al decennia maakt hij anderen blij met zijn besmettelijke enthousiasme. Enige tijd terug bracht hij een cd-box uit met twintig albums, waarin hij een overzicht presenteert van eigen werk uit de 45 jaar waarin hij al actief is. Zijn latere album The Nelson and Djosa sessions werd dit jaar genomineerd voor een Edison. Snijders betekenis als fluitist, componist én performer reikt tot ver buiten Surinaamse kringen.
Vanmiddag in het Vondelpark Openluchttheater werkt alles mee aan een opgewekte stemming: de zon kan hier een meedogenloze hitte veroorzaken, anderzijds is er weinig bescherming tegen regen, maar nu heeft niemand te klagen. Het is gezellig druk en dat betekent in horecakringen dat het lang niet vol is. Maar al gauw klinkt de swing van Snijders en band zo aanstekelijk en krachtig, dat iedereen die ook maar een beetje in de buurt is, op het podium afkomt.
Snijders heeft vele mogelijkheden om zich uit te drukken op zijn instrument, al dan niet met veel lucht. Vanmiddag blijkt dat zeker, hoewel hij ieder ander in de band ook laat soleren. Hij is altijd in voor een feestje, maar komt nu ook met een ontroerend melodieuze ballad, die in deze ambiance misschien van velen niet de aandacht krijgt die het verdient, maar anderen zichtbaar raakt. Even later waan je je weer op een Surinaams bruiloftsfeest, waarbij de Caribische jazz ook behoorlijk funky kan klinken. Als Snijders een stel kleuters op het podium een dansje laat doen, is er echt geen enkele ongelukkige ziel meer te bekennen. Veel beter kun je je zondagmiddag niet besteden.