Interview Ron Carter, bassist & componist, 23 september 2015
"Oefenen, oefenen, oefenen", roept hij uit als antwoord op de vraag waarin het geheim van een goede basspeler schuilt. Op zijn 78ste brengt hij dat nog altijd in praktijk, zij het minder fanatiek dan voorheen. Natuurlijk onderkent Ron Carter het belang van talent, dat is een voorwaarde en een vanzelfsprekende veronderstelling. En dat hij een goede basspeler is, vond ook Miles Davis, die hem in het begin van de jaren zestig inlijfde in zijn band. Daarin zaten ook Wayne Shorter, Herbie Hancock en een piepjonge Tony Williams, respectievelijk op saxofoons, toetsen en drums. Met dit kwintet maakte Carter platen als E.S.P. en Miles smiles. Het was niet de revolutionairste episode in de carrière van Davis, maar de band speelde veel standards die baanbrekende uitvoeringen kregen en Shorter leverde compositorische bijdragen. Het was het laatste akoestische ensemble van Davis voor zijn elektrische periode.
Carter hoeft niet steeds herinnerd te worden aan die tijd. Hij heeft zoveel gedaan in zijn langlopende carrière. Als bandleider maakte hij een fors aantal albums, en zijn bijdragen als sideman zijn talloos, niet overtroffen door enige andere bassist. Begonnen als cellist in de klassieke sfeer, bespeelde hij later de contrabas bij onder meer Freddie Hubbard, Lee Morgan en Horace Silver. Daarna verbreedde hij zijn horizon door bijvoorbeeld met de hiphopformatie A Tribe Called Quest of Billy Joel mee te spelen. Zijn didactische vaardigheden bleven ook niet onaangeroerd, want hij doceerde jarenlang aan The City College of New York. Momenteel geeft hij nog steeds les op The Juilliard School in New York City. "Ik doceer daar de contrabas op een gevorderd niveau."
Carter staat op zondag 18 oktober in de North Sea Jazz Club voor een dinerconcert met zijn band Foursight, een pianokwartet met zowel drums als percussie. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want het programma van de band heet Dear Miles. Kennelijk komt Carter toch niet los van de periode waaraan hij zijn bekendheid ontleent en waarin hij zijn grootste successen boekte. "Ik ben de komende tijd in Europa voor acht concerten rond Miles in negen dagen. Ik kijk er erg naar uit. In Europa wordt veel jazz op de radiostations gedraaid, dat is bij ons in de States veel minder. Ik ben heel blij dat ik de mogelijkheid heb gehad om met de bigband van de Westdeutscher Rundfunk (WDR) op te nemen. Zo'n kans had ik in Amerika nooit gekregen. De plaat is net uit in de States, maar nog niet in Europa. Ik heb met de WDR-bigband een geweldige tijd gehad, die ik wellicht weer kan beleven bij een volgende samenwerking. Wat de Nederlanders betreft, zij kennen de jazzgeschiedenis veel beter dan de Amerikanen. Helaas heb ik niet veel tijd om de Nederlandse musici te checken, ik ken ze niet bij naam. Wel heb ik de indruk dat jullie een levendige scene hebben."
Carter staat te boek als een voortreffelijk bassist, maar hij maakt ook eigen werk. Sommige musici zien kans om te componeren als ze aan het toeren zijn, maar Carter wordt dan te veel in beslag genomen door het reizen, de soundchecks, de concerten en zijn dagelijkse behoeften. "Ik schrijf thuis als ik aan het werk ben in mijn kantoor aan huis. Ik componeer aan de staande bas en heb nooit een piano nodig." Moderne middelen als een laptop gebruikt hij niet. Hij schreef werk voor verschillende bezettingen en populaire tv-series.
Carter neemt deel aan meerdere formaties, niet alleen het kwartet Foursight, maar ook zijn Golden Striker Trio en een nonet. Kan hij verschillende aspecten van zijn persoonlijkheid kwijt in de afzonderlijke groepen? "Ik ben altijd dezelfde persoonlijkheid en het gaat altijd over improvisatie. Het proces van improviseren is vrij complex. In het algemeen kun je wel zeggen dat hoe sterker de melodie van het thema, hoe beter de mogelijkheden voor improvisatie zijn. De interactie met mijn collega's is essentieel. De mensen om me heen begrijpen me volkomen en weten waartoe ik in staat ben. Ik heb geregeld slechte dagen en ook daarvoor hebben zij begrip. Mijn doel is om voor het publiek mijn verhaal van de dag te vertalen naar muziek en dat aan het publiek op te dienen. Dat kan steeds anders zijn, maar het is altijd Ron Carter."