Roadmaps and Diaries, Bimhuis Amsterdam, 15 december 2011
Je voelde je bijna een linkse hobbyist, met zo weinigen in het elitaire Bimhuis. Volgens het bedienend personeel lag het aan het weer, maar het aantal reserveringen was sowieso laag. 'Een eclectische mix van grensverleggende nieuwe muziek, film, improvisaties en installaties', daar loopt het publiek kennelijk niet warm voor. Degenen die er wel waren beleefden een fascinerende avond, vol van energie en theater.
Het is niet helemaal duidelijk wanneer het programma begint. Vooraf is er muziek van Piet-Jan van Rossum uit luidsprekers, die overgaat in diens stuk Alle Terre Assenti. Violiste Monica Germino en pianist Reinier van Houdt bevinden zich dan al enige tijd op het podium. Er klinken brede golven van muziek en ongewisse stemmen, de klanken zijn deels opgenomen en worden deels live gespeeld. Er zitten veel herhalingen in de muzikale patronen, die ook heel contrastrijk zijn. Het geluid van instortende gebouwen lijkt gepaard te gaan met kinderlijke deuntjes op viool als in een wiegeliedje. Op film komen intussen Italiaanse landschappen voorbij, zeegezichten, lanen met cypressen, mensen in een bootje. Flarden van oude radio-opnames klinken op, verderop hoor je een ouderwetse filmprojector snorren. Het stuk eindigt met een soort Italiaans sprechgesang door Germino.
Noisy Kid is een duet voor twee vrouwenstemmen, gezongen door Germino en Tomoko Mukaiyama. Het heeft een sterke cadans en klinkt aanvankelijk staccato, maar vloeit later uit. Three 2-Part Studies is een kort pianostuk, met een uiterst energiek eerste en laatse deel, gespeeld door Mukaiyama. Met een theatraal gebaar slaat ze twee maal het muziekblad om. Even een stukje powerpiano.
De Britse pianiste Sarah Nicolls is eigenlijk de enige vanavond van wie duidelijk is dat ze improviseert. Dat doet ze onder meer door de snaren van haar vleugel aan te raken. Zij speelt een mimespel met haar armen en handen, waarmee ze elektronica manipuleert. Dat is visueel zeer aantrekkelijk. Op de achtergrond loopt een band mee, waarop geluiden als van een zware wind of naderend onweer.
Bij Fugue, dat componist Arnoud Noordegraaf speciaal schreef voor Germino, staat de violiste achter een doorzichtig scherm waarop zij ook geprojecteerd wordt. Zo gaat Germino een duel aan met haar geprojecteerde zelf. Het is een voorlopig hoogtepunt, want de apotheose is een stuk van de Duitse componist Heiner Goebbels met Mukaiyama op de vleugel en Germino, elektrische viool en zang. Met een explosief en dreigend eindspel sluiten deze lievelingen van Louis Andriessen, die zelf aanwezig is, de avond op gloedvolle wijze af.