Regenorchester XIV, Bimhuis Amsterdam, 25 februari 2013
Het Regenorchester dankt zijn naam aan een sessie met bandleider Franz Hautzinger op een regenachtige dag in Londen. Het ensemble zou steeds wisselen van bezetting rond hoofdpersoon Hautzinger, die geregeld andere muzikanten zou vragen. Inmiddels staat nu de veertiende versie in Het Bimhuis. Vaste kracht is sinds jaren bassist Luc Ex, die ook vanavond een prominente rol speelt. In de huidige versie is elektronicaduo Knalpot van de partij, aangevuld met gitarist Ava Mendoza. Het kan haast geen toeval zijn dat het buiten ook nu miezerig is, maar wat destijds een bron van inspiratie was, kan in het Bimhuis soms tot een blokkade leiden.
De band komt moeizaam op gang en zal gedurende de hele avond bij flarden zoekende blijven. De avant-garde van Hautzinger is volledig geïmproviseerd en is afhankelijk van de ideeën ter plekke. Intuïtie en invoelingsvermogen zijn essentieel en een goed stel oren helpt ook enorm. Wat dat betreft zijn de muzikanten gelouterd. De klanken van Regenorchester XIV willen echter lang niet altijd samenhangen en lijken soms sterk gefragmenteerd. Na afloop zal blijken dat de muzikanten elkaar niet goed konden horen, vooral gitarist Raphaël Vanoli lijkt daarom op een eilandje te staan.
Desondanks komt de band bij vlagen tot grote hoogte. Aanvankelijk zet drummer Gerri Jäger nog een beat in zonder dat iemand die oppikt, maar even later gebeurt dat wel. Alles en iedereen komt dan samen in een sterk pulserende klankenstroom met zware rockritmes. Als de machine eenmaal goed op gang is, dendert hij ook over je heen. Hier en daar klinken ook mooi harmonische klanken, maar dan gooit Mendoza er wel weer een paar dissonanten tegenaan. Jäger heeft de syncope tot norm verheven, wat behoorlijk vertragend kan werken, en Luc Ex wringt zich in alle mogelijke bochten om precies die ene noot te treffen. Hij is de blikvanger in een overigens vrij statisch podiumbeeld. Alle muzikanten beschikken over een scala aan elektronica en Hautzinger bedient onverstoorbaar zijn trompet met loops en veel echo.
Als je volledig geïmproviseerd speelt, kan de ene avond beter uitpakken dan de andere keer. Sterker nog, het ene moment kan in kwaliteit sterk verschillen van het volgende. Soms is de muziek betoverend, even later zijn er explosieve uitbarstingen en op enig moment is zij stuurloos. Dat hoort allemaal bij het spel. Vervelen doet het nooit. Hautzinger sluit het concert na het nodige geweld af met een breekbare pianotoon. Mooi.