Randy Brecker & Balaio, North Sea Jazz Club Amsterdam, 8 november 2016
Soms is iemand het wachten zodanig waard, dat de verloren tijd volkomen vergeten wordt zodra die persoon ten tonele komt. Vanavond in de North Sea Jazz Club bij Randy Brecker is dat ook zo. De trompettist stapt pas bij de band Balaio op het podium nadat die al een aantal nummers heeft gespeeld en na de pauze gaat het net zo. Brecker (70) is echter de vriendelijkheid zelve en dat maakt veel goed.
Hij speelt prachtig strak, soms met een krachtige toon met felle uithalen, dan weer met een milde klank en lange lijnen. Zijn spel straalt gezag uit. Aanvankelijk vraagt Brecker de technici herhaaldelijk om meer reverb (galm), als dat gefikst is vraag hij applaus voor hen.
Groot geworden met zijn broer Michael als de Brecker Brothers, heeft hij de afgelopen jaren furore gemaakt met de Brecker Brothers Band Reunion, waarmee hij ook op North Sea Jazz stond in 2013. Michael was al in 2007 overleden aan leukemie. Vanavond brengt hij een Braziliaans programma, met een flinke aantal songs van zijn album Randy in Brazil, dat in 2009 goed was voor een Grammy Award. Het repertoire is niet al te boeiend, met een hoog middle of the road-gehalte.
Wel opwindend is de magnifieke drumsolo van Leonardo Susi in al zijn virtuositeit en inventiviteit. Hij kan verder nogal als een krachtpatser overkomen, maar bindt in als Brecker aan het woord is. Sergio Brandão op basgitaar speelt sowieso een ingetogener rol en overtuigt evengoed. Marco Bosco is omgeven met alle mogelijke percussie-instrumenten, waarmee hij veel kleuring aanbrengt. Toetsenist João Mascarenhas ten slotte komt gedateerd over met zijn jarenzeventiggeluid, maar gaat een leuk vraag- en antwoordspel aan met de trompettist. De band in zijn geheel loopt gesmeerd, en dat na veel reisongemak, gehaast en slaaptekort. Brecker verlaat het podium met een handkus.