Ramón Valle / Orlando Valle, Concertgebouw Koorzaal,
2 augustus 2013
Pianist Ramón Valle heeft zijn halve familie uit Cuba meegenomen, van wie alleen zijn neef Orlando Valle hem bijstaat op het podium. De twee hebben niet alleen een bloedband, maar delen ook muzikale expressiviteit en virtuositeit. In de Koorzaal van het Concertgebouw is het Ramóns dadendrang die aanstekelijk werkt op fluitist Orlando en op het publiek.
Wat een notenweelde, die Ramón etaleert. En wat een notendichtheid. Het lijkt op een vertoning van prestatiedrang, maar zijn energieke en barokke spel is eerder een uiting van enthousiasme dan een demonstratie van kunde. In lange improvisaties kan hij al zijn expressieve mogelijkheden kwijt, zeker als hij daarbij geprikkeld wordt door zijn neef, die op zijn beurt volop meegaat in het vurige spel van de pianist. Beiden excelleren in razendsnelle loopjes heen naar het hoog en terug naar het laag. Modulaties en tempowisselingen, tegengestelde ritmes en afwijkende maatsoorten, het komt allemaal in razende vaart voorbij.
Konden Ramón en Orlando het eerste half uur nog imponeren met hun uitbundige spel, daarna begin je te verlangen naar een rustpunt. Dat komt er niet. Wel toomt Ramón iets in als hij van blad moet lezen en het keurslijf aantrekt van de geschreven muziek, maar dat is slechts een schijnbeweging. Daarbij komt dat de instrumenten in de Koorzaal een vrij harde, doordringende klank hebben, ontdaan van rondingen. De akoestiek is hier niet bepaald genadig. Wel zijn de tonen van de piano en de dwarsfluit goed in balans. Die maken danig indruk, als betrof het hier een heel orkest.