Pieter de Graaf

Pieter de Graaf, De Badcuyp Amsterdam, 21 juli 2011

Hij stond onlangs nog met Kyteman op North Sea Jazz en was jarenlang vaste sidesman van Wouter Hamel. Pianist Pieter de Graaf heeft inmiddels ook een solocarrière, die hij inzette met het album Introducing Pieter de Graaf, welk een toepasselijke titel. Vanavond in De Badcuyp geeft hij een dinerconcert, waarbij hij alleen maar zichzelf hoeft te zijn om de status van salonpianist te ontstijgen.

Tom Waits verdiende ooit zijn brood als barpianist, waartoe dat geleid heeft is bekend. De Graaf is dat niveau weliswaar eveneens ontstegen, maar voelt zich niet te goed om de tafelgasten te vermaken en te voorzien van een sfeer waarin het goed converseren is. Hij is zich bewust van de setting, heeft af en toe problemen om zich te concentreren vanwege het rumoer, en doet vooral geen moeite om boven de geluiden vanuit het restaurant uit te stijgen. Dat is het leven van een jazzmuzikant, om ook bij dit soort gelegenheden aan te treden.

Dat de aanwezigheid van een livemuzikant wel degelijk relevant is voor de eters, blijkt uit het aantal reserveringen, dat groter is dan wat gebruikelijk is. Het restaurant is druk bezet, en niet alleen met liefhebbers van het hier geserveerde internationale menu, maar ook met publiek dat in de eerste plaats voor de muziek komt. De Graaf moedigt de mensen aan vooral door te gaan met kletsen en te genieten van het eten, wat hij zelf ook doet in de pauze.

De pianist speelt vanavond jazzstandards en eigen werk en waagt zich ook aan zang, een discipline die nieuw voor hem is. Openingsnummer My Funny Valentine  wordt fantasierijk uitgesponnen met brede improvisaties, waarbij hij geregeld het thema herhaalt en er ook mee afsluit. De eigen nummers zijn afkomstig van zijn debuutalbum of van nog recentere datum. Zijn composities zijn als korte verhalen met een duidelijke structuur en opbouw, bevatten treffende thema's en hebben inhoud. Jammer dat ze hier niet helemaal tot hun recht komen, de subtiliteiten en nuances gaan goeddeels verloren in het omgevingsgeluid. 

Hoewel veel gasten vooral interesse tonen in elkaar en de hier geserveerde ceviche, stifado en köfte, heeft het spel van De Graaf zeker meerwaarde. Natuurlijk komt de pianist beter tot zijn recht op een echt podium. Maar bij de vele jamsessies in de stad gaat het niet anders, en die maken toch ook een essentieel deel uit van de Amsterdamse muziekcultuur. De formule werkt wel degelijk, voor alle partijen.