North Sea Jazz 2013

North Sea Jazz Rotterdam, 12, 13, 14 juli 2013

Het wordt steeds lastiger om een jazzroute uit te stippelen op North Sea Jazz. De televisie-uitzendingen van de NTR zeggen al genoeg. Maar natuurlijk kan het festival niet zonder het genre waaraan het zijn oorsprong dankt.

Opmerkelijk dat uitgerekend de jongste ster aan het Nederlandse jazzfirmament zo behoudend is. Saxofonist Floriaan Wempe doet oude boptijden herleven, met de beroemde drummer Willie Jones III in de gelederen. Wempe speelt beheerst, technisch begaafd, zonder veel dynamiek, maar wel lyrisch.

Medeski, Martin & Wood weten de toeschouwers te imponeren met zware, dwingende grooves en innovatief toetstenwerk. De drie improviseren en variëren volop met kleuren, bijvoorbeeld als Billy Martin slechts een tamboerijn bespeelt en Chris Wood op zijn contrabas de strijkstok hanteert. Later klinken de drie weer als een powertrio met veel funkrock. Echter, waar het ritme overheerst, komt de melodie in de verdrukking.

Dat is ook enigszins zo bij Steve Coleman. De muziek van de grote inspirator en goeroe is nog immer intellectualistisch, met complexe structuren en een vrij cerebrale benadering. De ritmiek heeft met al zijn kabbeling een bezwerende cadans. Langzaam wordt het tempo opgevoerd. De vernieuwer laat nu echter geen nieuwe inzichten horen.

Wel verrassend is het Song project  van John Zorn. Hij viert in Rotterdam zijn zestigste verjaardag met een aantal projecten gedurende de hele zaterdag. Het Song project  kent een grillig repertoire, dat loopt van lieflijke folkballads tot heavy metal. De hoofdrol is weggelegd voor gitarist Marc Ribot, die met zijn onnavolgbare spel een onmiskenbaar stempel drukt. Zorn dirigeert zittend en laat zijn altsaxofoon staan.

Het gonst op North Sea Jazz altijd van de namen en een van hen is die van drummer Chris Dave. Hij is sensationeel goed en hij weet het, misschien iets al te goed. Met zijn krachtige grooves en gelikte breaks zet hij aantrekkelijke lijnen uit, maar breekt die steeds voortijdig af om zo het publiek uit zijn comfortzone te halen. Het maakt de muziek erg fragmentarisch, maar zijn syncopes zijn buitennissig en onweerstaanbaar. 

Het North Sea Jazz biedt ook verrassingen los van de geruchten. Het pianotrio van Malcom Braff klinkt heel vrij en swingt geweldig met de gerenommeerde Reggie Washington op elektrische basgitaar. De idee van herhalende patronen met kleine verschuivingen is beproefd en blijft effectief. Braff bewijst dat op het festival de ware jazzliefhebber nog steeds aan zijn trekken kan komen. Dan moet je ook open kunnen staan voor de wat onbekendere namen.