Nel Jam Sessions, Café-restaurant Nel, Amsterdam, 27 juni 2011
Buiten is het dertig graden, binnen zindert het van de nog grotere hitte. Op een van de warmste dagen van het jaar vindt in café-restaurant Nel aan het Amstelveld gewoon de wekelijkse jamsessie plaats, een gigantische ventilator moet verkoeling brengen. Vanavond zijn er de Amerikaanse studenten van Summer School, een programma aan het conservatorium met workshops over jazz. Dat maakt mede dat het aanbod aan muzikanten deze avond behoorijk fors is, hosts Daan Herweg en Laurens Priem zijn de meeste tijd koortsachtig bezig om artiesten te koppelen en lijstjes te maken.
De huisband met gitarist Priem, Herweg op piano, bassist Lucas Dols en Achim Heine op drums, speelt eerst gezamenlijk een set, waarna de sessie los kan barsten. Zij openen met de klassieker I'll Remember April, waarbij meteen al uitvoerig wordt gesoleerd, en dus geïmproviseerd. De band is goed op elkaar ingespeeld en hoeft er niet lang over te doen om op stoom te komen. Herweg is een beest op de piano, de noten rollen moeiteloos uit zijn handen. Priem is altijd stijlvol en beheerst. Dols op contrabas speelt soepel en gretig terwijl Heine met groot gemak rake klappen uitdeelt.
Uptemponummers en langzamere stukken komen voorbij, eigen composities, maar vooral standards als The Night Has a thousand Eyes. Ook is er ruimte voor een bossa-achtige Braziliaanse song. Even later wordt een hartstochtelijke blues gespeeld, terwijl verderop zangeres Inge van Schooneveld haar ingetogen klanken door de ruimte doet stromen. Ondertussen lijkt de stemming recht evenredig met de temperatuur op te lopen. Als de studenten van de Summer School aantreden zijn de gemoederen flink in beweging gebracht. Zij lopen over van jeugdig enthousiasme en weten van geen ophouden.
Hoogtepunt van de avond is echter het optreden van zangeres Brenda Frans met Nippy Noya op percussie. Het gonsde al van de geruchten dat de meester langs zou komen en daar stond hij dan ineens, met een grote plastic tas van de Lidl, waarin zijn bongo's. Frans bracht een memorabele uitvoering van What's Going on met fijne uithalen en toch volledige beheersing, terwijl Noya klappen uitdeelde als zweepslagen. Een passievolle versie van My Funny Valentine volgde, een song die ook op het album Touching Souls van Frans staat, een mooie afsluiting.
Nel is een prima plaats voor muzikanten om te spelen, de sfeer is er plezierig en open en je krijgt er als artiest veel ruimte. En dat allemaal zonder subsidie! Amsterdam, koester dit soort plekken.