Interview Marzio Scholten, gitarist en componist, 7 november2017
Marzio Scholten's Identikit maakte vier jaar geleden indruk met het album Garage moi, dat een kosmopolitische uitstraling heeft, met overweldigende songs in de sfeer van fusionjazzrock. De jazzgitarist teerde daarna niet op de succesformule en bleef zich ontwikkelen. In 2015 maakte hij een statement door Here comes a riot uit te brengen als ep op vinyl, waarbij hij jazz met indierock verbond. Dit jaar bracht hij het album We never left town uit, helemaal zelf ingespeeld, opgebouwd uit vele lagen. Morgen staat hij in de Koorzaal van Het Concertgebouw met zijn trio en gast Hayden Powell op trompet, nu met eigen jazzcomposities die geënt zijn op americana.
Moet Scholten (35) zijn eigen vorm en stijl nog vinden? Scholten: "Muzikantschap is voor mij een voortdurende zoektocht naar identiteit, waarbij ik me afvraag welk verhaal ik wil vertellen. Ik streef niet naar een definitieve vorm of stijl, maar wil mij op verschillende manieren kunnen uiten, wel altijd als mezelf. Niet de vorm is leidend, maar de compositie, waarin je mijn persoonlijke en muzikale bagage terugvindt. Het allereerste begin is de melodie, soms simpelweg een deuntje dat ik fluit, waarbij ik denk: dat klinkt leuk. Dan bedenk ik wat de melodie nodig heeft om die tot een compositie te maken. Uiteindelijk volgen vorm en bezetting."
In Scholtens huidige americanaproject is de vorm heel eenvoudig: liedstructuur met melodie en akkoorden, zonder ingewikkelde arrangementen. Hij heeft voor een bijpassende bezetting gekozen met bas en drums, en voor de gelegenheid trompet. "Aanvankelijk was het geen opzet, maar ik merkte dat het schrijfproces steeds meer richting americana ging. Dat ligt dicht bij mijn hart omdat ik ermee opgroeide en het voor mij de reden was om gitaar te gaan spelen. Het voelt alsof ik erin geworteld ben en er op een natuurlijke manier mee verbonden ben."
Vaak wordt americana beschouwd als de moderne benadering van countrymuziek, maar voor de gitarist gaat het ook over andere traditionele Noord-Amerikaanse muziek: blues, roots, gospel, jazz en folk. Zeker de blues is altijd belangrijk voor hem geweest, met als grootste voorbeeld Stevie Ray Vaughan. Naarmate hij opgroeide en veel naar MTV ging luisteren, kreeg hij andere interesses, zoals rock en jazz. Dat hoor je terug bij zijn band Identikit, waarmee hij ook nog werkt.
"Indierock, akoestische jazz, americana: ik ben het altijd, al mijn werk draagt mijn signatuur. Als je de muziek van al mijn bands en projecten achter elkaar beluisterde, zou je een rode draad ontdekken." Kenmerkend voor Scholten als musicus is zijn gave om goede melodieën te schrijven; als persoon past het begrip no-nonsense bij hem. "Naarmate ik ouder word kom ik steeds dichter bij wie ik ben. Als gitarist hoef ik niet zo nodig meer te imponeren. Ik besef dat ik niet de virtuooste ben, maar ik heb wat te bieden en daar moet je het mee doen."
Dat geldt voor Scholtens publiek en ook voor zijn naaste collega's, die hem waarderen om wie hij is en wat hij kan. In zijn trio speelt hij met bassist Sean Fasciani - voor hem een oude bekende – en slagwerker Niek de Bruijn, die geldt als groot talent in jazz- en popkringen en momenteel veelgevraagd is. "Niek heeft een intense drive met veel energie en speelt uiterst strak. Je hoeft hem niets uit te leggen. Dat geldt ook voor Sean, die altijd weet waar het heen moet met een nummer. Als iets muzikaal niet blijkt te werken, ligt dat niet aan de musici, maar aan de compositie. Heel belangrijk is dat we als groep op één lijn zitten. Buiten de studio of zaal gaan we vriendschappelijk met elkaar om. Die totale klik is er ook met de Noorse gasttrompettist Powell, die ik ontmoette bij een tournee in Europees verband. Sindsdien hebben we elkaar altijd in de gaten gehouden via e-mail en Facebook, en uitgekeken naar een samenwerking. Nu is er de gelegenheid, in praktische zin, en ook omdat zijn Noorse folk goed aansluit bij mijn aanpak van americana. We spelen in Het Concertgebouw ook een paar stukken van hem; sowieso zorgt hij voor ruimtelijkheid en vrijheid. Met hem en mijn vaste trio ben ik erg blij. Ik heb met heel wat musici gewerkt, maar nu denk ik: dit is het."