Makaya McCraven, Bimhuis Amsterdam, 12 januari 2017
Namen als Snarky Puppy, Ibrahim Maalouf, Kamasi Washington en Cécile McLorrin Salvant zijn nog maar nauwelijks gevestigd of er dienen zich alweer artiesten aan die hen in de nek staan te hijgen. Donny McCaslin, Mark Guiliana, Shabaka Hutchings, Kneedelus, James Brandon Lewis en Makaya McCraven zijn nu de acts die in het oog springen. McCraven staat vanavond in het Bimhuis met zijn organic beat music, waarmee hij een voortrekker is van een nieuwe beweging van jazzmusici in Chicago. Vooral jong publiek ziet een concert met een prominente rol voor grooves en drums, waardoor de ritmiek veel belangrijker is dan harmonieën en melodieën.
In het openingsnummer klinken lange saxofoonlijnen over twee akkoorden van piano en gitaar. Er is één modulatie en meerdere crescendo's, verder gebeurt er niet zo veel. De muziek is niet minimal als genreaanduiding, maar wel qua muzikale invulling. De lange noten contrasteren met de nerveuze ritmiek van McCraven, met zijn hiphopattitude. Dit is in een paar zinnen het scenario voor een groot deel van de avond, waarbij het later inmiddels bekende patroon steeds weer opduikt, zoals na een funknummer met opgewonden klappen op het slagwerk en freejazzachtig saxofoonspel. Naast het spelen van eigen werk eert het viertal de jazztraditie met Blue in green van Bill Evans en Lonely woman van Ornette Coleman.
De fills van drummer McCraven krijgen in hun snelheid onvermijdelijk een groot volume mee, waarbij overigens het totale klankbeeld redelijk goed intact blijft. Ook al is hij voor een jazzdrummer nogal een krachtpatser, duidelijk is wel, dat hij zijn collega's inspireert en aanjaagt. Meestal slaat hij een vierkwartsmaat, al dan niet voorzien van syncopen. Een bas ontbreekt, de toetsenist neemt de baspartijen voor zijn rekening, die vrij ongedefinieerd klinken. Hij bedient ook een laptop en hier en daar worden samples gebruikt. Het levert al met al een interessant concert op, wel wat eenvormig.