Interview Kurt Rosenwinkel, gitarist, componist, tekstdichter, 13 december 2016
"Smooth jazz?" Kurt Rosenwinkel fronst zijn wenkbrauwen en trekt een vies gezicht. "Je vindt mij toch niet klinken als Grover Washington jr.?" Nee, dat niet, maar het nieuwe album Caipi van de Amerikaanse gitarist heeft volgens de interviewer toch duidelijk zachte en vriendelijke kwaliteiten. Dat ontkent Rosenwinkel niet, maar liever benadrukt hij de rockkanten van de plaat, waarbij hij ook bevestigt dat er duidelijke popinvloeden en impulsen vanuit Braziliaanse hoek in zitten. De gitarist klinkt sowieso verfijnder dan ooit.
Hij is zeer ingenomen met Caipi, waaraan hij in totaal tien jaar gewerkt heeft. "Het is een hoogtepunt in mijn carrière tot nog toe, een voorlopig magnum opus. Ik ben er heel gelukkig mee en vind het fantastisch klinken. 10 februari komt het album officieel uit in Europa. Nu al toeren we met het materiaal van de cd, waarbij we als eerste Berlijn aandeden, mijn woonplaats. Het is enorm opwindend om live het repertoire van Caipi te spelen en de reacties van het publiek te ondergaan. Caipi komt uit op mijn eigen Heartcore Records, ik voer nu mijn eigen business. Het is de bedoeling dat er rond het label een wereldwijde gemeenschap en beweging ontstaan van artiesten, ongeacht stijlen of genres, waarbij verschillende scenes tezamen komen."
Dat is een streven, vooraleerst is er de reuring rondom Caipi. "Ik heb altijd veel waardering gehad voor rockmuziek en dan met name de Engelse bands als Led Zeppelin, The Kinks en The Rolling Stones. Die invloeden komen allemaal terug op het nieuwe album. Hoewel ik de songs door de jaren heen geschreven en opgenomen heb, heb ik toch sterk het gevoel dat ze bij elkaar horen. Als producer heeft het me veel moeite gekost om het project na al die tijd af te ronden, ik was daar onzeker over. Nu het gefikst is heb ik een sterk gevoel van opluchting en bevrediging. Als ik mijn albums van de afgelopen jaren overzie, zie ik niet zozeer een ontwikkeling, maar vind ik wel dat ze allemaal goed naast elkaar kunnen bestaan. Op Reflections uit 2009 speelde ik standards met mijn trio, daarna volgde Our secret world met een groot orkest en op Star of Jupiter uit 2012 hoor je vooral fusion."
"Op Caipi komt dus meer rock aan bod en heb ik alles zelf gecomponeerd en ook de teksten geschreven. Het opname- en productieproces was enorm inspirerend en uitdagend. Als ik een song geschreven had, nam ik alle instrumenten apart op in lagen, waarna ik de arrangementen maakte, alles in mijn eigen studio aan huis. Ik heb vrijwel alle instrumenten zelf ingespeeld, waarbij het voor mij een ontdekking was om de nylongitaar te exploreren. Het mixen heb ik overgelaten aan een goede vriend in een Londense studio, waar Eric Clapton toevallig binnenwandelde. Ik had eerder met hem gespeeld en het was nu een kans om hem op het album te hebben. Hij is op Caipi vertegenwoordigd met enkele onmiskenbare licks. Clapton heeft mij altijd gesteund en heeft mij met belangrijke personen in contact gebracht."
"Het album bestaat grotendeels uit vocale stukken, waarbij ik zelf de teksten schreef. Dat voelde voor mij als een onmogelijke opgave, een intensief proces dat een vorm van meditatie vereiste. De teksten zijn geen oppervlakkige rijmelarijen, maar behelzen de diepere zaken des levens. Ze ontstonden doordat ik ideeën kreeg in mijn hoofd die ik dan eerst zong, waarna zich meerdere frasen aandienden die dan evolueerden tot een song. Ik wil een diepe en positieve boodschap overbrengen, die mensen met elkaar in verbinding brengt. Een jaar geleden veranderde mijn leven op een subtiele wijze. Ik besefte dat ik het lesgeven meer los moest laten en mijn eigen carrière meer in de hand moest nemen. Daarom ben ik ook mijn eigen label begonnen. Het afronden van Caipi was ook cruciaal, toen dat eindelijk lukte voelde ik me herboren. Het was erg emotioneel. Uiteindelijk ging het erom dat ik meer kon worden wie ik werkelijk ben."
"Ik heb veel respect en waardering voor de Hollandse muziekscene, waar op een hoog niveau wordt gespeeld. Ik hoop in de toekomst vaker samen te werken met artiesten als Peter Beets en Joost Patocka, met wie ik goede ervaringen heb. De verrichtingen van collega's als Martijn van Iterson en Jesse van Ruller vind ik erg indrukwekkend, ik leer veel van ze. In technische zin zijn er in mijn spel wel verbeteringen mogelijk, bijvoorbeeld bij de coördinatie van mijn linker- en rechterhand. Toch ben ik heel blij met waar ik nu ben, omdat ik mezelf heel goed kan uitdrukken. De meeste ideeën ontstaan in het moment van spelen, in spirituele sferen met een gevoel van verbondenheid, waarbij het is als geboren worden en doodgaan in hetzelfde ogenblik. Ik bewandel alle mogelijke zijpaden en zie wel waar ik uitkom. Het is net als het leven zelf, dat altijd veranderlijk is. Een voorwaarde is wel een goed instrument. Momenteel ben ik erg gelukkig met de sound van mijn huidige gitaar, die exclusief voor mij ontworpen is. De noten die ik ermee speel zijn allemaal het resultaat van spirituele bedoelingen en verbeeldingskracht. Het gaat er uiteindelijk om het beste te doen met wat we hebben."