Kris Bowers, Bimhuis Amsterdam, 14 november 2014
Zijn naam gonst al een tijdje, want de ster van Kris Bowers is rijzende. Bowers is een 25-jarige toetsenist uit New York, die The Thelonious Monk Jazz Competition won, waarschijnlijk de belangrijkste jazzwedstrijd in de wereld. Hij werkte met Kanye West, Marcus Miller en José James, en schreef filmmuziek. Eerder dit jaar bracht hij zijn debuutalbum Heroes + misfits uit, vol met invloeden uit jazz, klassieke muziek en hiphop.
Vanavond in het Bimhuis treedt hij aan met een Nederlandse gelegenheidsband met daarin Jamie Peet op drums, bassist Glen Gaddum jr. en gitarist Nick Croes. Het gezelschap heeft net twee dagen geleden kennis gemaakt. Dat Bowers een fijne neus heeft voor talent en precies weet wat hij wil, wordt wel duidelijk.
Peet is een grote belofte, wiens spel een sterke notie heeft van urgentie. Als hij ontketend raakt, blijkt het belang van dubbele snaredrums op zijn kit, die een mitrailleurvuur losmaken. Gaddum jr. bespeelt prachtig zijn elektrische basgitaar als was het een klassieke gitaar, maar dan met effecten. Die gebruikt ook Croes veelvuldig bij zijn vaak krachtige, staccato spel. Ook rond de verschillende toetsen veel elektronica, inclusief laptop.
Hoogtepunt is echter het akoestische solostuk Hope op de vleugel, dat doet denken aan een tijdloze, nationale hymne van een denkbeeldig, maar wel modern land, dat Bowers heel invoelend speelt. Na de pauze sporen de vier nog beter. In een jamachtig nummer ontstaat een aangenaam soort beklemming in een samenzweerderige sfeer. Misschien krijgt Bowers zijn toekomstige vaste band hier wel vorm. Dat lijkt een goed idee.