Joshua Redman Quartet, Bimhuis Amsterdam, 11 oktober 2013
Het publiek is vastbesloten om er vanavond een topevenement van te maken, ongeacht het gebodene. Saxofonist en bandleider Joshua Redman is immens populair. Hij geeft twee uitverkochte concerten in het Bimhuis en echte liefhebbers zijn beide keren van de partij. Die weten te melden dat de setlist van vanavond totaal verschilt van die van gisteren. Dat is toch wel de ware jazzmentaliteit.
Dat Redman zijn blaasactiviteiten vaak met bewegingen van zijn hele lichaam kracht bijzet, zal zijn moeder met instemming begroeten. Als danseres had zij grote artistieke invloed op de jonge Joshua en dat zijn vader saxofonist was, zat ook al niet in de weg. In het Bimhuis lijken de noten soms uit Redman zijn tenen te komen.
Effectbejag is hem daarbij vreemd. Hij bedient vooral het middenregister van zijn instrument, koketteert niet met indringend hoog en imponeert niet met bombastisch laag. Ballads speelt hij met veel gevoel voor subtiliteit. Technisch is het allemaal griezelig goed, elke noot is trefzeker. Redman weet dat het publiek voor hem komt, maar hij geeft heel veel ruimte aan pianist Aaron Goldberg, waarbij soms zelfs de vraag rijst wiens kwartet het nu eigenlijk is.
Het repertoire is vooral afkomstig van Redman en bandleden, aangevuld met een enkele standard. Het materiaal is minder spannend dan de uitvoering. Vernieuwend is het sowieso niet en vooruitstrevend ook al niet. Maar wat maakt het uit als de muzikanten op topniveau musiceren? Vanavond gaat het er niet om wat ze spelen, maar hoe ze spelen. En dat is weergaloos.