Cd John Scofield – Country for old men
Impulse! / Universal Music
Hij heeft wel een baard, maar een hipster is hij niet. De gezichtsbeharing heeft hij al sinds mensenheugenis en hij is te oud voor moderne fratsen. Dit jaar nog wordt hij 65. Toch liggen de gloriejaren van gitarist John Scofield niet uitsluitend in het verleden. Hij is nog altijd zeer productief en actief met cd-releases en optredens, hij is immens populair en zijn werk is van constant hoge kwaliteit.
Samen met Pat Metheny wordt hij tot de grote gitaarvernieuwers van de afgelopen decennia gerekend. Die rol is inmiddels wel uitgespeeld, want op zijn leeftijd is consolidatie het hoogst bereikbare. Nog steeds echter is zijn spel om te zoenen en hangen liefhebbers en jonge muzikanten aan zijn lippen; hij is een idool en een voorbeeld. Nu handhaaft hij zijn hoge niveau met het uitbrengen van Country for old men, een gebeurtenis die ook in het oog sprong bij de jury van de Grammy Awards, die hem nomineerde in de categorie 'beste instrumentale album'.
Scofield speelt hier jazzuitvoeringen van countrysongs, voor een groot deel bekend werk, traditionals en songs van onder meer Hank Williams, James Taylor, Dolly Parton, Merle Haggard en Shania Twain. Hij werkt graag met bekenden en ook op Country for old men komen we oudgedienden en zwaargewichten tegen als organist Larry Goldings, die zijn instrumenten met veel gevoel voor melodie bespeelt en werd ingeschakeld door vele artiesten uit de pop, bassist Steve Swallow, opvallend omdat hij de contrabas inruilde voor de elektrische basgitaar, en op slagwerk Bill Stewart, die bekend staat om zijn polyritmiek en herhaaldelijk samenwerkte met Jesse van Ruller.
Met hen bereikt de gitarist grote hoogten in prachtig harmonisch samenspel, waarbij hij zelf zijn vleugels uit kan slaan in uitputtend solospel, met zijn eigengereide timing, zangerige timbre en typische akkoorden. Goldings zorgt voor veel kleuring en stuwing op het Hammondorgel en de ritmetandem van Swallow en Stewart kan geweldig swingen. De eenvoudige countrysongs vormen dankbare uitgangspunten voor avontuurlijke verkenningen en schijnbaar onophoudelijke improvisaties, die vaak ver weg raken van de oorspronkelijke melodieën, die dan overigens ook altijd al als herkenningspunten hebben opgeklonken.
Bartender's blues van Taylor is wonderschoon, met zeldzaam subtiel gitaarspel en een zacht aanzwellend orgel. Daarna transformeert de muziek in een vrolijk, dansbaar countrygeluid. Het eerder door Johnny Cash prachtig vertolkte Wayfaring stranger klinkt dan weer als een hartenkreet, met dreigende roffels op de snaredrum. Ook de openingsmaten van Jolene worden omgeven met veel drumgeweld, waarna het zich verrassend ontwikkelt met dissonanten op de piano en een swingtempo. Het zalvende You're still the one van Twain krijgt bij Scofield een serene kwaliteit. Steeds wisselen snellere en langzamere nummers elkaar af, dat is het enige voorspelbare aan de cd.
Voor het hele album geldt dat de Amerikaanse gitarist erg in zijn element lijkt in dit repertoire en dat het hem veel inspiratie biedt. Het was een lang gekoesterde wens van Scofield om een compleet country-album te maken. Dat hij dat nu gedaan heeft, betekent een hoogtepunt in zijn carrière. Hij hoeft nog lang niet met pensioen.