Goedendagjes, JOC meets ICP, Concertgebouw Amsterdam, 18 juni 2015
In de jaren zestig en zeventig was er een strenge scheiding der geesten in de jazzwereld. De traditionalisten stonden tegenover de modernisten, oftewel de boppers versus de impro's. Inmiddels is ook in deze contreien de verzuiling verleden tijd en zijn veel musici breed georiënteerd.
Vanavond buigt het Jazzorchestra of the Concertgebouw (JOC) zich over werk van pianist-componist Misha Mengelberg, vanwege diens tachtigste verjaardag. Mengelbergs ICP Orchestra is vertegenwoordigd door slagwerker Han Bennink, trombonist Wolter Wierbos en rietblazer Michael Moore, die ook een aantal composities van speciale arrangementen voorzag. De meeste andere stukken werden bewerkt door Henk Meutgeert, lange tijd vaste dirigent van JOC en kersverse winnaar van de Concertgebouw Jazz Award.
Ook bigbands hebben elk een eigen karakter en dat van JOC zit erg in de swinghoek. Dat kan ook haast niet anders met een pianist als Peter Beets in de gelederen. Het lijkt er nu op dat Mengelberg vooral in de traditie van Duke Ellington componeerde, terwijl humoristische en absurdistische elementen onderbelicht blijven. Af en toe klinkt een wat abstracter stuk, zoals Jaloers ik? of hoor je de fanfare, in Rollo 5.
Traditioneel is ook de rolverdeling tussen orkest en solisten. Soms moeten de drie ICP'ers het opnemen tegen de zeventienkoppige big band en dat zijn de momenten dat het echt spannend wordt. Het samenspel van Wierbos en Moore is wonderschoon en delicaat, Bennink zit vooral heerlijk te swingen. Mengelberg, zelf aanwezig, zit de hele avond geconcentreerd te luisteren en wiegt zachtjes met zijn hoofd, zittend in zijn rolstoel.