Jef Neve Trio, Concertgebouw Amsterdam, 29 juli 2011
Conventionele pianotrio's bestaan niet meer. De tijd waarin een solopianist werd begeleid door een ritmesectie met bas en drums is voorbij. De rollen zijn nu meestal gelijkwaardig verdeeld en de inbreng van alle drie de muzikanten is even democratisch als relevant. Dat betekent niet obligate solo's voor bassist en drummer, maar wel een levendig samenspel waarin de initiatieven bij verschillende personen kunnen liggen. Het trio van de Belgische Jef Neve voert dat in het Concertgebouw subliem uit.
Het optreden vindt plaats in de koorzaal, een ronde ruimte, behangen met kroonluchters en bezet met stoelen én tafeltjes, voorzien van een bar. Het publiek lijkt op Concertgebouwgangers en niet zozeer op jazzliefhebbers, hier veel heren in kolberts met stropdassen en dames met jurken en sieraden.
Neve begint meteen maar met de pianosnaren te manipuleren, alvorens op zijn kruk achter het klavier plaats te nemen. Dan ontstaat er een zware groove met staccato toetsenspel, waaruit melodieuze patronen voortkomen. Het is het nummer The Space We Need van het album Imaginary Road uit 2010. De pianist hangt boven zijn zetel en stampt met zijn rechtervoet ritmisch op de houten vloer.
Neve's composities zijn melodieus sterk, harmonisch verrassend en ritmisch aanstekelijk. Waar het kan klinken ze ingetogen. Het effect bij de luisteraar is ontroering, opwekking, vreugde of verstilling. Als de band het swingende For The People inzet, met zijn repeterende structuren en hoekige ritmes, blijkt waar ze het allemaal voor doen, hun publiek, met zichtbaar plezier.
Neve's spel toont een uitgekiende balans tussen beheersing en vrijheid. Effectbejag is hem vreemd en buitensporige dynamiek of notenacrobatiek tref je bij hem niet aan. Zijn spel is zwierig en tegelijkertijd zorgvuldig. Hij zoekt de verfijning en niet zozeer het grote gebaar. Vanavond is hij helemaal in zijn element. De jonge contrabassist Ruben Samama, in 2010 goed voor de Deloitte Jazz Award, is een fenomeen. Waar dat moet jakkert hij voort op zijn instrument en port hij zijn collega's. In het door hemzelf geschreven She Came From The East kan hij zijn virtuositeit en muzikaliteit botvieren. Slagwerker Teun Verbruggen moet het van de nuances hebben. Hij neemt niet altijd het initiatief, maar groeit vaak mee in het nummer en voelt de sfeer en het karakter van een song goed aan.
Bij elkaar vormen ze een fijn stel. De Belgen hebben met het Jef Neve Trio een ensemble dat meedoet in de internationale top. De opvolging van Toots Thielemans lijkt al te zijn geregeld.