Jason Moran & The Bandwagon, Bimhuis Amsterdam, 30 oktober 2014
De opening van het concert is heel easy going, teder bijna. Geleidelijk ontwikkelen zich tempo en volume, om terug te vallen naar een nog zachter en trager geluid dan in het begin. Hier is een duidelijke lijn vast te stellen, die verderop ontbreekt. Jason Moran en zijn Bandwagon geven het publiek geen kans om in een comfortabele zetel weg te zinken. Als pianist Moran een lieflijke melodie speelt, verstoort bassist Tarus Mateen de sfeer ruw met een ruige baspartij. Drummer Nasheet Waits zet dan vrolijk een tandje bij.
Salonmuziekjes kunnen exploderen tot ineenstortende huizenblokken. En even makkelijk laat The Bandwagon op de puinhopen dan weer een harmonisch bouwsel verrijzen, om de aanwezigen vervolgens mee te nemen op een rit met de achtbaan.
Citaten uit en verwijzingen naar de muziekgeschiedenis zijn volop aan de orde: jazz, pop, klassiek en Afrikaanse ritmes komen voorbij en worden aaneengeschakeld in een ingenieus communicatief systeem. Soms lijkt het echter een freakshow, alsof drie mensen ieder in hun eigen universum zitten te kicken. Ze komen evengoed altijd wel weer samen via vriendelijke noten.
Moran brengt een aardige gimmick, als hij midden in een song van Fats Waller een meer dan levensgroot poppenhoofd van deze legendarische pianist opzet. Met virtuoze licks voert hij in vermomming het nummer naar een hoogtepunt van de eerste set. Na de pauze handhaaft hij de rol van Waller door te memoreren dat Thelonious Monk een van de eersten was die diens werk uitvoerde. Hogere kunst met humor, wat wil een mens nog meer.