James Blood Ulmer, Bimhuis Amsterdam, 15 januari 2015
Hij is niet een van de meest virtuoze spelers, maar zijn gitaarspel is bekleed met zijn ziel. James Blood Ulmer staat midden in de Afro-Amerikaanse traditie met klanken vol van jazz, die geworteld zijn in de blues en de gospel. Evengoed bedient hij zich van rock, funk en zelfs country.
Vanavond in het Bimhuis laat hij zich begeleiden door een uiterst capabele ritmesectie met bassist Calvin Jones en slagwerker Aubrey Dayle. Jones speelt vaak jachtige figuren en Dayle is enorm alert en exact in zijn begeleiding. Zij krijgen ieder de gelegenheid om twee keer te soleren, waarbij de zaal siddert van genot. De drumsolo's zijn zeer dynamisch, met adembenemende zachte partijen en een klinkende plot, en o zo beheerst. De bassolo's zijn weergaloos van virtuositeit, met achtereenvolgens slapping-, tokkel- en pluktechnieken.
Ulmer zelf kijkt intussen onderzoekend rond, tot hij uiteindelijk aan een knopje draait van zijn Fenderversterker. De techniek is voor hem dienend, het moet wel gaan zoals hij wil. Met achteloze gebaren brengt hij herhaaldelijk dezelfde snaar in de juiste stemming. "Tonight, we're the men", zegt hij en al het publiek juicht. Een gezongen, geslepen blues ontaardt, maar keert terug naar het thema. Ulmers stemgeluid en sound op zijn semi-akoestische gitaar zijn één: van het type ruwe bolster, ruwe pit. De muziek is niet al te complex, maar bevat wel modulaties, versnellingen en vertragingen. Opvallend detail: het lukt Ulmer bij heel veel nummers niet om een song af te sluiten met het juiste slotakkoord. Het is hem vergeven.