Identikit, Bimhuis Amsterdam, 25 juni 2016
Jazz hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Dat bleek zaterdagavond bij het concert van Marzio Scholten's Identikit in het Bimhuis. Met vrij basale vormen wist de band een grote klankrijkdom te creëren die zowel voor pop- als jazzliefhebbers aantrekkelijk is. Identikit zorgde met modulaties, dissonanten, syncopes en verstillingen voor de nodige variatie, maar kon ook rechttoe rechtaan uit de hoek komen. Dat alles met een enorme intensiteit.
Gitarist en componist Scholten heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een van de belangrijkste woordvoerders van de generatie dertigers, niet in het minst omdat hij erin geslaagd is een eigen geluid te ontwerpen, kenmerk van de ware jazzartiest. Zijn album Garage moi werd drie jaar geleden alom geprezen en ontving in Het Parool vijf sterren, van welke cd vanavond onder andere het overweldigende Fire and snow werd uitgevoerd. Als de saxofoons van Jasper Blom en Lars Dietrich gaan aanzwellen, weet je al dat er een ontlading aan zit te komen. Die komt er ook en dan doen de musici er nog een schepje bovenop. Zo doe je dat. Heerlijk, zulke bevrijdende muzikale oplossingen.
Met Blom en Dietrich heeft Identikit twee van de fijnste rietblazers in de gelederen, met verder Mark Haanstra op elektrische bas en drummer Niek de Bruijn: een uitgelezen gezelschap rond Scholten en ideale uitvoerders van zijn ideeën. Die bevatten vaak fraaie melodieën, gebaseerd op even fraai akkoordenwerk en aanstekelijke grooves. De nummers kennen een sterke opbouw en doorwerking, met vaak unisono blaaswerk en robuust gitaarspel. Soms ontstaan er trio's binnen de band, met Scholten of Blom en de ritmesectie. In Wilco en single Hymne wordt de muzikale materie uitgesponnen met ontroerend mooie melodielijnen en genuanceerde gitaar- en blazerspartijen. Als Identikit met het juist rockende Here comes a riot het concert afsluit, hangt een encore al in de lucht.