Gregory Porter, Paradiso Amsterdam, 10 oktober 2015
We zijn eruit. Gregory Porter is geen jazzzanger, geen soulzanger en geen gospelzanger, Gregory Porter is een balladzanger. Vanavond in Paradiso zingt hij zoveel rustige, langzame songs dat hij er zich zelfs voor verontschuldigt. Dat hoeft Porter echt niet te doen, want ze zijn wonderschoon in hun intimiteit. Verder speelt hij veel soul en gospel, met citaten van Marvin Gaye, covers van bekende hits als Papa was a rollin' stone en het aanroepen van James Brown en Mahalia Jackson.
Alles klinkt even charmant met zijn donkere bariton. Porters stem heeft na enige aanpassingen van de techniek een goede sound. Als hij achter op het podium zonder microfoon zingt, blijkt de macht van zijn klank. Het geluid van de contrabas is beroerd, dat lijkt in de solo op een vrachtwagen die in de modder optrekt. De vleugel klinkt als ijs. Altsaxofonist Yosuke Sato krijgt veel minder ruimte om te soleren dan bij voorgaande concerten, hij heeft een dunne sound, lijkt uit op effectbejag en heeft geen verhaal. Hij jast er snel heel veel noten doorheen.
Porter speelt veel oud materiaal. Hij is bezig met een nieuw album, maar geeft daarvan weinig prijs. Wel de ballad Take me to the alley, als het concert al een eind op streek is. Aardig is dat op het laatst van de avond de muzikanten een voor een van het podium verdwijnen met achterlating van de drummer, die nog een tijdje alle aandacht op zich weet. Porter heeft dan al een toegift gespeeld, inderdaad: een ballad.