Dominic J. Marshall Trio, Concertgebouw Amsterdam, 25 augustus 2017
Het is lastig nog opzien te baren met een pianotrio, maar niet onmogelijk. Brad Mehldau gaf jaren de toon aan met zijn twee collega's en trekt nog steeds volle zalen; The Bad Plus is herhaaldelijk spraakmakend met jazzuitvoeringen van popnummers; in België kwamen LABtrio en later De Beren Gieren opzetten en in Nederland maakten we kennis met de vernieuwingsdrang van Tin Men & The Telephone, met publieksinteractie en nieuwe media. Geprepareerde piano, keyboards, elektronica, elektrische basgitaar, video, hiphop, Afrikaanse ritmes, klassieke invloeden: het kwam allemaal in beeld binnen het traditionele pianotrio met bas en drums. Vernieuwingen lijken alleen nog mogelijk door bestaande elementen in unieke samenstellingen te combineren.
Pianist Dominic J. Marshall doet dat met jazz, hiphop, een basgitarist in plaats van een contrabassist, en elektronica. Vanuit Engeland belandde hij voor studie in Amsterdam, waar hij onder anderen Glen Gaddum jr. en Jamie Peet ontmoette, met wie hij vrijdagavond in de Koorzaal van Het Concertgebouw stond.
Slagwerker Peet duikt overal op. Geen wonder, want hij is de status van belofte ontstegen, behoort nu tot de elite in Nederland en is dus veelgevraagd. Hetzelfde geldt voor bassist Glen Gaddum jr., die vaker het podium deelt met Peet. Ze speelden al met de energieke en veelzijdige Marshall op diens laatste, veelgeprezen album Triolithic uit 2016. Het driemanschap klinkt gelouterd, in al zijn jeugdigheid.
Het energieniveau is de hele avond hoog, met veel pit dankzij grooves en beats. Goed dat er aandacht is voor het podiumbeeld, maar de visuals zijn een totale misser, omdat ze alles overheersen en niet relateren aan de muziek. Zinloos ook, om toelichtingen bij nummers te geven als die wel erg vergezochte thema's betreffen en niets duidelijk maken over de muzikale inhoud. Een en ander versluiert de grote kwaliteit van dit trio, dat wel degelijk zeer fijn musiceert.