David Sanborn Electric Band, North Sea Jazz Club Amsterdam, 10 juli 2015
Als je na een paar maten al hoort wie hier zijn noten etaleert, dan weet je dat je met een hele grote jongen te maken hebt. Iedereen in de jazz streeft een eigen, herkenbaar geluid na, maar het is niet iedereen in die mate gegeven. Altsaxofonist David Sanborn is ermee gezegend, en niet alleen zijn sound, maar ook zijn spel is exceptioneel. Geen wonder dat tallozen door hem zijn geïnspireerd en beïnvloed, niet in het minst onze eigen Candy Dulfer. Bekend is hij geworden door zijn prominente aanwezigheid op het album Young Americans van Bowie.
Vanavond staat hij met zijn elektrische band in de North Sea Jazz Club, een buitenkansje voor de gelukkige aanwezigen en voor degenen die hem zaterdag op North Sea Jazz in Rotterdam moeten missen. Sanborn hoeft op zijn bijna zeventigste het wiel niet opnieuw uit te vinden en dat probeert hij ook niet. Voor de fans is dat plezierig, zij krijgen waarvoor zij zijn gekomen. Dat betekent smooth jazz, funk en jazzfusion met popelementen, de ingrediënten waarmee hij bekend staat.
De niet-fan kan zich laven aan het spel van de saxofonist, dat soepel en wendbaar is en altijd trefzeker. Er zijn weinigen die zo mooi boventonen kunnen blazen als de Amerikaan. Technisch weet hij de vele mogelijkheden van zijn instrument goed te benutten en hij heeft daarbij de juiste feel. Toch klinkt de band vaak gezapig en hoewel het ook kan zinderen, blijven verrassingen uit. En dat willen we toch ook horen van een jazzmuzikant: verrassingen.