Er valt nog enige galm te bespeuren van het orkest van Duke Ellington uit de swingperiode van de jaren dertig, maar David Kweksilber Big Band is vooral een hedendaagse muziekgroep die volop moderne middelen inzet. Met zijn funky ritmes, effecten op de basklarinet en geprojecteerde animatiefilmpjes trekt Kweksilber het oude genre volledig naar het hier en nu. De majestueuze sound is gebleven.
David Kweksilber Big Band is iedere twee maanden te horen in het Bimhuis en iedere keer is de zaal vol. Voor een deel met dezelfde liefhebbers, die steeds een nieuw repertoire krijgen voorgeschoteld. Veel daarvan is speciaal voor de bigband gecomponeerd en altijd zijn er wel premières, vanavond Love Songs van Guus Janssen. Janssen neemt ook af en toe het dirigeerwerk op zich, net als Kweksilber zelf en hoboïst Werner Herbers. Binnen de gelederen veel prominente jazzmusici en improvisatoren.
Glansrollen zijn er voor zangeres Claron McFadden en tapdanser Peter Kuit. De veelzijdige Amerikaanse sopraan is klassiek geschoold en woont al jaren in Nederland. Zij is vaste kracht bij Kweksilber met haar verfijnde techniek. Zij kan uithalen als het moet, maar kenmerkender is haar pittige articulatie in het klein mechanisme, die zij paart aan een levendige expressie. Met veel gevoel voor theater en de inbreng van een sterke persoonlijkheid weet zij een ieder te overtuigen, ook al zijn de teksten onnavolgbaar.
Kuit is de lieveling van het publiek. Zijn tapdans is weergaloos, omdat zij een meeslepende beweeglijkheid laat zien, die in al zijn uitbundigheid onweerstaanbaar is. Hij toont visueel spektakel, waar de muzikanten toch vooral netjes achter hun lessenaars zitten. Vaak becommentarieert hij het spel van de musici, soms ook gaat hij een vraag en antwoordspel aan met de instrumentalisten.
Hilarisch zijn de nieuwe bewerkingen van de eerder uitgebrachte vier Love Songs van Janssen. Een van die liederen heet White en gaat over Barry White, waarbij de tekst geheel bestaat uit aaneengeschakelde songtitels van de man. McFadden roept steeds 'White' ten teken dat het lied ingezet kan worden. De bigband zet vervolgens een White-tune in, maar dit ontspoort telkens, dan vervalt de tune in een lullig deuntje of volkomen disonantie. Uiteindelijk klinkt daar dan natuurlijk toch het welbekende Barry White-geluid.
David Kweksilber Big Band was een ideale opener van het nieuwe jaar in al zijn feestelijkheid. Na dit nieuwjaarsconcert zal hij nog vaak te bewonderen zijn, dus herkansingen genoeg. Moderniteit die uit de traditie voortkomt blijkt toch steeds een fijn recept voor goede kunst.