Dans Dans, Bitterzoet Amsterdam, 21 december 2016
'Garagejaz' staat bij de aankondiging van Dans Dans op de website van Bitterzoet. Dat is een benoeming die aardig in de richting komt, maar de muziek van het Belgische trio rammelt niet en beperkt zich niet tot drie akkoorden. Hun optreden zou zich goed kunnen lenen voor een quiz met als kernopdracht: herken de stijlen. Met hun eclectische inslag rijgen ze alle mogelijke genres aaneen. Mantovani, surfmuziek, blues, junglebeat, psychedelica en noise zijn maar een greep uit het aanbod.
Maar altijd is daar de bezieling en het gevoel van noodzaak dat deze drie vrienden uitstralen. Zij zijn een waarachtige band, waarvan de leden een niet afgedwongen, maar onoverkomelijke afhankelijkheid van elkaar vertonen. Zij hebben elkaar nodig in elke maat, in elke noot, in elk akkoord. Bij het openingsnummer worden de bedoelingen van het drietal meteen duidelijk. Het komt traag op gang, maar gaandeweg raakt gitarist Bert Dockx verzeild in explosieve en bezwerende improvisaties, effectief vergezeld van snel schakelende lichteffecten vanaf het plafond van de zaal. Dans Dans wil het publiek overrompelen en in verwarring achterlaten.
Op het kleine podium van Bitterzoet ligt een wirwar van kabels, een aaneenschakeling van effectpedalen en een assortiment van tientallen contactdozen en kastjes met talloze knoppen. Het resulteert allemaal in een veelheid aan klankmogelijkheden, die de beperkingen van een klassiek gitaartrio ver overtreffen. Naast Dockx maakt bassist Fred Jacques hier volop gebruik van. Slagwerker Steven Cassiers bespeelt zijn trommels en cimbalen veelvuldig met paukenstokken, waarbij hij zich met de aldus ontstane specifieke klank niet beperkt tot een vierkwartsmaat. Ook worden samples met vocalen ingezet. Dans Dans houdt het kort, maar oh wat was het krachtig.