Cor Bakker en vrienden, Concertgebouw Amsterdam, 25 juli 2012
'Bent u op zoek naar sfeervolle achtergrondmuziek, dan is Cor Bakker beschikbaar.' Het staat echt op zijn website. Maar als Bakker alleen een salonpianist was, zou hij zich natuurlijk niet kunnen omgeven met de fine fleur van de Nederlandse jazzwereld. Dat hij zelf ook tot dat selecte gezelschap behoort, werd woensdagavond duidelijk in het Concertgebouw, waar hij zijn prominente vrienden aan het Amsterdamse publiek voorstelde.
Dat Bakker zowel in een besloten luwte als in een grote zaal als hoofdact opereert, geeft al enigszins aan dat de pianist in zijn hart vooral tot de jazzmusici behoort. Die spelen de ene avond voor een paar duizend man en de andere keer voor een handvol bereidwillige kroeglopers. En vergeet niet dat hij is afgestudeerd als improvisator en jaren achtereen studeerde bij de Amerikaanse jazzpianist Clare Fischer.
Het openingsnummer met Bakker solo achter de vleugel, lijkt zo afkomstig uit het negentiende eeuwse romantische repertoire, maar is geschreven door de man zelf, in het door hem zo geliefde Italië. Dat land stimuleert kennelijk een gevoelige kant van de pianist, want later speelt hij een mierzoet stuk met zijn trio, eveneens daar ontstaan. Bakker is een uitstekend pianist met een vlekkeloze techniek en een vloeiende stijl, waarbij staccato en percussieve aanslag evenwel ook tot de variabelen behoren. Zijn spel is gevuld, zonder dat het groot machtsvertoon kent. In samenspel en begeleiding kan hij zich goed schikken, maar hij neemt ook de leiding waar dat moet. Bij duetten met gitarist Stochelo Rosenberg parafraseren de twee elkaar en nemen elkaars solo's over, waarbij de twee partijen prachtig ineengrijpen.
Zangeres Fay Claassen komt met een zwaar aangezette, opgezwollen versie van het toch al drakerige Imagine. Dat is gauw vergeten als de volgende vriend zich aandient, trompettist Eric Vloeimans. Met zijn unieke toon, die altijd gevoileerd opent en tot grote helderheid en kracht kan komen, zet hij twee zelfgekozen, wonderschone stukken neer. Niet vreemd dat het voor Bakker liefde op het eerste gezicht was.
Oudgediende zangeres Madeline Bell heeft nog steeds dat donkere, warme gospelgeluid en krijgt algauw de zaal aan het klappen. Ook brengt ze een acceptabele versie van Over the Rainbow. Het echte vuurwerk komt na de pauze van Vloeimans met een gloedvolle uitvoering van het aloude St. James Infirmary, goed voor het grootste applaus van de avond. Dat maakt duidelijk dat op zijn eigen feestje, niet Bakker zelf, maar de trompettist uit Rotterdam de grote ster is.