Colin Stetson & Sarah Neufeld, Bimhuis Amsterdam, 2 mei 2015
Gitarist Harry Sacksioni heeft een spelmethode ontwikkeld waarbij hij tegelijkertijd de bas, de akkoorden en de solo speelt. Hij demonstreerde dat op tv herhaaldelijk met de song I wish van Stevie Wonder. Colin Stetson doet iets dergelijks op zijn (bas)saxofoon of contrafagot, waarbij hij de suggestie wekt een scala aan instrumenten op één moment te bespelen en zo een heel orkest tot leven te brengen. Zijn blaastechniek stelt hem in staat om aangezogen lucht lange tijd te benutten en een uitgekiend arsenaal aan micofoons op zijn instrumenten en zijn strottenhoofd doet de rest. De kleppen van de instrumenten dienen voor de percussie.
Eerder gaf Stetson al een sensationeel solo-optreden in het Bimhuis en de vraag was nu wat violist Sarah Neufeld nog kon toevoegen. Beiden kennen elkaar uit de band Arcade Fire, Stetson speelt verder ook in Bon Iver en werkte met Tom Waits en David Byrne. Het is vooral het weerwoord van Neufeld in de interactie die het duo meerwaarde geeft. De technische mogelijkheden van de violist lijken beperkter dan die van de blazer, maar zij brengt ook haar stem in. Haar soloperformance is adembenemend.
Met een gering aantal noten weten de twee eindeloze spanningsbogen te creëren, waarbij elke modulatie het publiek als een golf van bevrijding overspoelt. Neufeld is onverbiddelijk in haar staccato spel en Stetson klinkt onheilspellend als een kudde trompetterende olifanten. De vraag of dit alles wel onder de noemer jazz valt, is legitiem, maar eigenlijk helemaal niet interessant, want wat een muzikaliteit bezit dit stel.