Christian Scott

Christian Scott, Bimhuis Amsterdam, 11 juli 2012

Afgelopen weekend stond hij nog voor enkele duizenden op North Sea Jazz. In het Bimhuis is de zaalomvang wat beperkter, maar de jazztempel verkocht zoveel kaartjes dat de brandweer beter niet kon komen inspecteren. Overigens zou trompettist Christian Scott voor een publiek van tien man nog alles geven, zo gedreven is hij. De New Yorker heeft zeker sterallures, hoewel zijn integriteit niet in het geding lijkt met zijn sympathieke openheid. Scott is natuurlijk bekend om zijn magnifieke trompetspel, en ook om zijn geëngageerdheid. Op zijn laatste album snijdt hij thema's aan als het homohuwelijk en racisme in The States.

In Amsterdam komt hij met een anekdote over een aanhouding door blanke politieagenten in zijn geboorteplaats New Orleans. Hij wordt als Afro-Amerikaan schofterig behandeld en heeft naderhand de neiging om de dienders wat aan te doen. Hij weet echter zijn woede te kanaliseren door er een song over te schrijven. Scott speelt verbluffend. Hij maakt geen fluistertonen zoals Eric Vloeimans, ook gebruikt hij geen stop op zijn trompet, hij speelt klare, heldere noten met een intensiteit die grote urgentie in zich herbergt. Rechttoe rechtaan, met weinig trillers, wel veel kracht en subtiliteit waar dat nodig is. Hij heeft verschillende muzikanten bij zich, die zelf ook bandleiders zijn. Op piano speelt de in New York wonende Brit John Escreet, een briljante toetsenist. Escreet speelt als een beest, maar zijn instincten zijn niet los te koppelen van zijn intellect. Gitarist Matt Stevens heeft zo zijn eigen inzichten. Zijn instrument klinkt gedempt, de klanken komen niet helemaal helder door. Scott en de technici wilden het anders, toch was dit het geluid waarvoor Stevens koos en niet anders. 

Het materiaal van vanavond is afkomstig van Scott zelf, die veel verschillende ideeën in zijn composites stopt, waarin echter altijd een duidelijke lijn zit. Onweerstaanbare en bepaald niet-alledaagse grooves worden afgewisseld met langzamere nummers. Een bezwerend crescendo krijgt geen gevolg in een apotheose, maar wordt gebroken door een modulatie, die het publiek met beide benen op de grond zet. Wel gedurfd en beslist niet voor de hand liggend. De band speelt een ballad wonderschoon, heel gracieus en delicaat, terwijl de zon zinderend ondergaat in het IJ. De enige reden om dit concert niet de maximale score van vijf sterren toe te kennen, is dat de netto speeltijd erg minimaal is. Even nog is er hoop op meerdere toegiften, maar helaas. Scott laat wel een onuitwisbare indruk achter.