Branford Marsalis & Kurt Elling

Branford Marsalis Quartet & Kurt Elling, Concertgebouw Amsterdam, 

21 juli 2017

Ze vinden hem glad, ze vinden hem gelikt, en als hij een grijns opzet, wenden velen hun hoofd af. Ze zullen evenwel moeten erkennen dat jazzzanger Kurt Elling op eenzame hoogte staat als het gaat om stemmogelijkheden en techniek. Dat is saxofonist Branford Marsalis ook opgevallen; hij nodigde de vocalist uit voor een samenwerking en realiseerde met hem vorig jaar het album Upward spiral. Elling had zich aanvankelijk afgevraagd waaraan hij de belangstelling van Marsalis te danken heeft, want die kan toch iedereen vragen wie hij wil. Vanavond in de Grote Zaal van Het Concertgebouw wordt duidelijk wat de saxofonist in de zanger ziet.

Ook komt weer eens aan het licht waarom Europese musici al decennia opkijken tegen hun trans-Atlantische collega's. Er lopen in Europa genoeg karakterkoppen rond en dat is essentieel bij jazz, maar de professionaliteit van de Amerikanen is onovertroffen. En wat een band heeft Marsalis bij zich, met pianist Joey Calderazzo, bassist Eric Revis en slagwerker Justin Faulkner.

Iedereen steekt tegenwoordig de loftrompet over saxofonisten als Chris Potter, Mark Turner en Joshua Redman, maar vlak Marsalis niet uit. Hij beklaagt zich erover dat de jonge generatie wel over veel techniek beschikt, maar niet over veel bevlogenheid. Vanavond geeft hij zelf het goede voorbeeld, zeker ook gevoed door sparringpartner Elling. Marsalis neemt de zanglijnen van Elling vloeiend over, waarbij het jammer is dat hij op sopraansax bijna alleen in het hoge register boven het groepsgeluid uitkomt. Je vermoedt dat veel moois verloren gaat. Op tenor legt de saxofonist meer gewicht in de schaal en wekt hij ontzag.

Dat doet ook Elling, die in fantasierijke scats helemaal in zijn element lijkt en met falsetstem onbenaderbaar is. Hij raakt bij inzetten de noten direct, zonder daar eerst tegenaan te hangen. Als in de eerste toegift Elling en Marsalis samenkomen zonder band, was dat al een mooie afsluiting geweest. Door meerdere encores werd het nog mooier, met een gewaagde bassolo van Revis en het aloude St. James Infirmary.