Benjamin Herman en John Engels, Concertgebouw Amsterdam, 22 december 2011
Het is aansprekend dat altsaxofonist Benjamin Herman er zo goed uitziet in zijn strakke pakken, maar bij het grote publiek overschaduwt het wel zijn prestaties als instrumentalist. Een jazzmusicus onderscheidt zich per definitie juist door zijn muzikale spel. Dat doet Herman evenwel ook. Voeg toe zijn visie, zijn energie en zijn scheppingskracht en je hebt een kunstenaar die op vele fronten uitblinkt. Daarbij is hij met zijn uitgebreide netwerk een sleutelfiguur in de Nederlandse jazzscene. Drummer en levende legende John Engels behoort ook tot zijn relaties, Herman nodigde hem uit voor een van de vier avonden in de kleine zaal van het Concertgebouw, die hij zelf mocht invullen.
Met jong talent Daniel von Piekartz op piano en bassist Frans van der Hoeven vormen zij een kwartet met voldoende ervaring en jeugdigheid om een perfect evenwicht te bieden van traditie en nieuwlichterij. Het programma bestond donderdagavond uit minder of meer bekende jazzstandards, die een flinke opboetsbeurt ten deel viel. "Deze is voor alle dames in de zaal", zegt Herman en hij zet Sophisticated Lady in met een elan alsof het zojuist uit de koker kwam van een wederopgestane Duke Ellington.
Het is hier geen club of poptempel en zeker geen jazzcafé, zowel publiek als artiesten lijken ontzag te hebben voor het monumentale Concertgebouw. Wil Herman in andere settings het publiek nogal eens flink ophitsen, in deze statige zaal blijft het bij een enkel kreetje. Er worden netjes bopthema's gespeeld en ieder krijgt keurig zijn solo. De opbouw van de nummers wordt in de loop van de avond voorspelbaar: Herman opent met thema en solo, dan neemt Von Piekartz het uitgebreid over, volgt eventueel een korte solo van Van der Hoeven en/of Engels en Herman sluit het stuk af.
Gaandeweg wordt het allemaal wat losser. Herman veroorlooft zich technische frivoliteiten op zijn altsax, Van der Hoeven breekt meer open en Von Piekartz begint te grijnzen als zijn solo het hoogtepunt bereikt. En Engels? Die is nog altijd soepel in de polsen, met een ongeziene terloopsheid slaat hij de fraaiste figuren met zijn brushes. Hij is geen powerdrummer, maar moet het hebben van accenten en nuances met veel kleuring en veel bekkenwerk. Verrassing van de avond is Von Piekartz, die volop geniet tussen zijn gelauwerde collega's, en veel variatie brengt in tempo, dynamiek en bereik. Hij speelt veel percussieve blokakkoorden en vlecht er watervlugge loopjes doorheen. Terecht dat Herman hem zoveel ruimte geeft.