Benefietconcert Nederlands Jazz Archief, Bimhuis Amsterdam,
7 december 2014
Wanneer je als oudere muzikant teert op het verleden, word je irrelevant. Wanneer je als senior de jongere generatie navolgt, klink je geforceerd en ben je ongeloofwaardig. Hoe kan je het op latere leeftijd dan wel goed doen? Door je met de jeugd te omringen en te doen wat je kracht is. Zoiets vreselijks als jezelf zijn helpt ook. Neem iemand als saxofonist Hans Dulfer; voor hem geldt: Dulfer is Dulfer.
Op de benefietavond van het Nederlands Jazz Archief is zangeres Fay Claassen met haar vijfenveertig jaar de jongste ster van het programma. Jammer dat de nieuwe generatie ontbreekt op het affiche, nu wordt wel erg sterk de connectie gemaakt tussen archivering en het verleden. Wel spelen veel conservatoriumstudenten in de Dutch Concert Big Band, die in de eerste set trompettist Ack van Rooyen en zangeres Fay Claassen zal begeleiden.
De vitale Van Rooyen (84) toont veel lyriek in zijn spel, dat misschien niet zo volumineus is, maar wel trefzeker. Claassen zingt met Bert van den Brink aan de vleugel een gedragen My funny Valentine, waarbij ze de noten soms soepel naar het hoge register leidt. Saxofonist Yuri Honing speelt lange, gedecideerde tonen en is daarmee van verre herkenbaar. Even later dirigeert Theo Loevendie de bigband met eigen werk. Curieus is het pianistentrio Van den Brink, Guus Janssen en Rein de Graaff. Dulfer mag de avond afsluiten en dat is aan hem en zijn band goed besteed. Om de zaal in beweging te krijgen heeft hij echter te weinig tijd.