Ben van Gelder: Among verticals, Bimhuis Amsterdam, 29 oktober 2016
Bij contests van jonge Nederlandse, Europese en Amerikaanse jazzmusici steken de Amerikanen er altijd met kop en schouders bovenuit. Hun technische vaardigheid, muzikale begaafdheid en professionaliteit is groter dan die van de rest. In al hun jeugdigheid klinken ze gerijpt en ervaren. Maar er ontbreekt iets: een notie van afwijkend muzikaal gedrag, originaliteit, het nemen van risico, een ruw randje.
Saxofonist Ben van Gelder en zijn New Yorkse vrienden voldoen helemaal aan dit beeld, wat positieve competenties betreft en ook qua lacunes. Dit gezegd hebbende, kan Van Gelder bewonderd worden om zijn intelligente composities, weergaloze toon, mooie dictie en prachtige intonatie. Zijn medemusici op het podium zijn al even briljant, dat geldt zeker pianist Sam Harris en vibrafonist Peter Schlamb, die het meest in het oog springen. Ook Rick Rosato op contrabas en Craig Weinrib op drums hebben geweldige rollen. Hun optreden voorziet niet alleen in een intellectuele behoefte, maar straalt ook pure schoonheid uit.
Wat het podiumbeeld betreft, daarvan had Van Gelder beloofd dat het bijzondere aandacht zou krijgen, maar daar is weinig van te merken. De bedaagde aanwezigheid van het kwintet levert een statische aanblik op, waarbij enkel vibrafonist Schlamb beweeglijkheid vertoont. Daar staat tegenover dat er niets geforceerd wordt, ook niet bij Van Gelder, die van nature de rust zelve is.
Heel goed is de presentatie met een programmaboekje, dat er zeer verzorgd uitziet, met persoonlijke teksten van de saxofonist zelf, waarin hij teruggaat op de muzikale invloed van zijn moeder, reflecteert op zijn bestaan als musicus en uitleg geeft over zijn nieuwe album Among verticals, waarvan dit optreden in het Bimhuis de presentatie is. Het Amsterdamse bezoek is onderdeel van een behoorlijk uitgebreide tournee, die begon in New York en eindigt in Londen. Dit alles plus de setlist staat in het boekje. Over professionaliteit gesproken.