Ada Rave Trio, Splendor Amsterdam, 7 december 2017
Eerder streken in Amsterdam al Argentijnse jazzmusici neer en sinds enige jaren duikt ook de Argentijnse saxofonist Ada Rave hier overal op in concertzalen. Zij ontvluchtte de massaliteit van Buenos Aires, overwoog Berlijn als nieuwe vestigingsplaats, maar koos voor de kleinschaligheid en vriendelijkheid van Amsterdam, met zijn vitale circuit van impromusici. Onderling is daarin betrokkenheid en openheid, er zijn verbanden met buitenlandse steden, en het muzikale niveau is hoog. Zij formeerde haar eigen Ada Rave Trio, dat gisteravond in Splendor stond, bij het Waterlooplein. Als betrekkelijke nieuwkomer kan zij zich hierin optrekken aan veteraan Wilbert de Joode op contrabas; gitarist Nicola L. Hein bevindt zich ook in het gezelschap. Gedrieën presenteerden zij het album The Sea, the storm and the full moon, dat geheel gezamenlijk tot stand kwam.
Rave heeft in de door haar gekozen bezetting een goeie, eigen sound te pakken, zonder slagwerk, maar met sterk percussief spel van Hein, die een noise-achtige gitaarklank heeft, die kan aanhouden als een drone, met een breed en laag geluid. De Joode vindt daarbij aansluiting en voegt donkere tonen toe; Rave zoekt het contrast met scherp aftekenende hoge uithalen. De Joode is een baken en een ijkpunt en zorgt daarmee voor het vertrouwen dat zo belangrijk is in vrije improvisatie. Met volle overgave laat hij de snaren veren en stuiteren, waarbij hij in luttele momenten een compleet verhaal ontvouwt waar weinig aan toe te voegen is. Rave en Hein zijn dan wel op een hoger plan gebracht. Dat voelt ook het publiek, dat zich geheel vrijwillig overlevert. Gebrek aan vastigheid en voorspelbaarheid kan bedreigend zijn, maar kan ook tot nieuw inzicht lijden. In de hele ruimte heerst concentratie; hier gaat het om de muziek, en nergens anders om. Na de ontlading zijn er kreten uit het publiek en omhelzingen op het podium.