Trytone presenteert 'New Ways of Jazz', Zaal 100 Amsterdam, 6 april 2011
Nieuwe wegen bewandelen de muzikanten niet op de concertavond 'New Ways of Jazz', georganiseerd door het platenlabel Trytone. Wel zoeken zij het avontuur in hun optredens, die deel zijn van de tweemaandelijkse sessies in Zaal 100.
Het Spinifex Quintet opent de avond met zijn punky freejazzrock. Opkomend talent gitarist Jasper Stadhouders legt een basis van open akkoorden, waarna bassist, trompettist, saxofonist en drummer volgen, ontaardend in een dissonante heksenketel. Het is het eerste concert van de band in de huidige bezetting, met uitsluitend eigen nummers. Stadhouders is de spil van het gezelschap, hij vormt de verbinding tussen ritmesectie en blazers. Als een dolleman raast hij met zijn vingers over de gitaarhals, al dan niet met bottleneck, die een gierend, sireneachtig geluid teweegbrengt. De band overrompelt het publiek met zijn moordende tempo en onregelmatige ritmes.
De volgende act is het duo contrabassist Arnold Dooyeweerd en gitarist Anton Goudsmit. De onstuimigheid van Goudsmit bij New Cool Collective en The Ploctones heeft hier plaatsgemaakt voor een betrekkelijke bedaardheid. Toch verloochent hij zijn temperament niet, hij zingt en beweegt lustig mee met de klanken van zijn gitaar. Goudsmit toont altijd zijn ware gezicht, dat vele uitdrukkingen kent. Het duo brengt mooi klein gehouden miniaturen met jazz, blues en Mexicaanse tonen. Met zijn afwijkende en grillige notenkeus haalt Goudsmit wonderschone noten uit zijn Gretch, terwijl Dooyeweerd soepel en wendbaar de inzetten van de gitarist pareert. Quicky is inderdaad een snel stuk waarbij de beide muzikanten vol kunnen uitpakken en Goudsmit zelfs een vreugdesprongetje maakt.
Het Dark Ensemble combineert gesproken woord met piano en elektronica. Het autonome kunstenaarsschap, dat is waar het om draait in de teksten, waarin taal de drager is van klank, ritme en waarden. Maar waarom staat stemgever Blanka Pesja zover van het publiek, en dan ook nog in het halfduister. Zij maakt het al snel duidelijk: de drie muzikanten vormen een triangel ten behoeve van de conversatie. Het ziet er in ieder geval vrij statisch uit, heel anders dan de vrolijk bewegende Goudsmit. Meer levendigheid zou welkom zijn. Pianist Christian Pabst ondertussen, speelt dynamisch en frivool en is druk doende de snaren van zijn piano te manipuleren. Het concert maakt een pretentieuze indruk, maar is wel onderhoudend. Trytone bewijst ensembles van uiteenlopende signatuur met succes te kunnen combineren, getuige de bijval van het publiek. En hun wegen mogen dan misschien niet nieuw zijn, gewaagd zijn ze wel.