Ten slotte Sean Bergin 1948 - 2012
Als je hem een drankje aanbood, begonnen zijn ogen te glinsteren en zei hij dat hij wel een jonge borrel lustte. Het overmatige drankgebruik van Sean Bergin heeft niet bepaald bijgedragen aan het opwaarderen van zijn broze gezondheid. De tenorsaxofonist overleed zaterdag na een slepende ziekte. Ondanks zijn helse kwalen speelde hij nog tot zeer kort geleden door, ook al moest hij na een weekend optreden een week bedrust houden om bij te komen. Pas vorige week bij de ZomerJazzFietsTour moest hij verstek laten gaan.
Bergin werd op 29 juni 1948 in Durban, Zuid-Afrika, geboren. Hij speelde als blanke jazzblazer met zwarte muzikanten, wat in de tijd van de apartheid een illegale activiteit was. In 1975 kwam hij met zijn theatergroep Friends Roadshow naar Nederland om op het Festival of Fools te spelen. Hij bleef in Amsterdam hangen en is nooit meer weggegaan. Hij groeide uit tot een van de markantste jazzmuzikanten van de hoofdstad en speelde met alles en iedereen saxofoon, fluit of ukelele. Hij onderscheidde zich door Zuid-Afrikaanse kwela's en dansritmes te mengen met de typisch Nederlandse geïmproviseerde muziek. In recentere jaren week hij af omdat hij er soms woest uit kon zien, maar belangrijker is dat zijn spel die woestheid reflecteerde. Met zijn bronzen geluid vertoonde hij een grote mate van vrijheid en hartstocht, en de communicatie werkte altijd, mede dankzij een flinke portie humor.
Bergin was altijd bezig met allerlei projecten. Hij had zijn eigen negenkoppige band MOB (My Own Band) met daarin prominenten als Han Bennink, Ernst Glerum en Wolter Wierbos, waarvoor hij het meeste repertoire zelf schreef. Zijn ensemble Nansika had een wat beperktere bezetting en speelde vooral werk van Zuid-Afrikaanse componisten als Abdullah Ibrahim. Vastigheid had Bergin in de vorm van de wekelijkse jamsessies die hij leidde. Op zaterdagmiddag waren er de optredens met gastmuzikanten in café-restaurant Het Museum en op zondagmiddag in literair café De Engelbewaarder, beide met als basis bassist Jacko Schoonderwoerd en drummer Victor de Boo. De tenorblazer vond het helemaal niet erg als het zomerseizoen voorbij was, want dan begonnen de sessies weer met gezelligheid van kaarsen, drank en veel mensen. Als jonge, deelnemende muzikanten zenuwachtig aanschoven, stelde Bergin hen op hun gemak en legde tactvol uit wat ze moesten doen. Zonodig zong hij een thema voor. Voor velen was hij een leraar en een mentor. In 2000 won hij de VPRO/Boy Edgarprijs. Bergin was 64 en leed aan kanker.