Ruben Hein en Francien van Tuinen, Concertgebouw Koorzaal, 23 augustus 2013
Het is gewaagd, een concert openen met een delicate en afwijkende uitvoering van een van de hoogtepunten van de popgeschiedenis. Toch begint zanger en pianist Ruben Hein het gezamenlijke optreden met zangeres Francien van Tuinen door God only knows van The Beach Boys in te zetten. Veel herkenning roept het niet op.
Er komen meer oude hits voorbij, zoals het door de pianist solo gespeelde Marlene on the wall van Suzanne Vega. Verder bevat het repertoire vanavond jazzstandards en songs van beide hoofdpersonen, waarbij het erg aardig is dat ze elkaars nummers zingen. Zo zingt Van Tuinen Elephants, de eerste hit van Hein.
Beiden hebben een heel andere benadering van communicatie. Hein draait zich vanachter de vleugel naar de zaal toe om de toeschouwers aan te kijken, Van Tuinen wendt haar gezicht dikwijls af van het publiek met gesloten ogen. Wat behandeling van de tekst betreft, is de articulatie bij de zanger vaak slordig en bij de zangeres verzorgd. Hoe meer het concert vordert, des te beter lijken de twee zich te kunnen inleven in het verhaal van de liedjes.
Hein heeft veel melancholie in zijn stem, dat is toch wel een sterk onderscheidende karaktertrek. Van Tuinen heeft geen uitgesproken timbre, haalt weinig vocale fratsen uit, kent geen machtsvertoon, en juist daardoor houd je het lang uit met haar zang. Ten slotte zijn er twee muzikanten die hier zeker genoemd moeten worden: bassist Sean Fasciani en drummer Joost Patocka; zij voorzien de melodieën en harmonieën van een uitstekende ritmische basis.