Pumporgan, Bimhuis Amsterdam, 17 juni 2016
De band Pumporgan verwacht je eerder in een kraakpand, maar in het Bimhuis is alles mogelijk. Afgelopen week werd bekend dat het jazzpodium een negatief advies krijgt van de Kunstraad, onder andere vanwege het artistieke beleid. Laat het een aanmoediging zijn voor nog meer avontuurlijke initiatieven bij de jazzzaal, die grote namen afwisselt met avant-garde en nieuwe acts, waarmee ze wereldwijd aan de top staat. Neem het concert van vanavond: welke zaal durft het aan om een band te programmeren die psychedelische punkrock en intellectuele jazz bijeenbrengt zonder het publiek te willen behagen?
Vanavond geen hanenkammen op het podium, wel een stel anarchistische, vrije geesten die spelen alsof hun leven ervan afhangt. Pumporgan opent het concert in razende vaart, met een lopende bas op topsnelheid en een energie die alle hoeken en gaten van de zaal bereikt. De band redt het niet in drie akkoorden, maar als het gecompliceerd wordt, klinkt het niet als zodanig. Het tempo ligt de meeste tijd hoog, wel zijn er genoeg variaties, ook in stijlen. Het lijkt alsof in elk nummer een ander genre wordt aangeboord, terwijl het toch altijd Pumporgan blijft.
"Het volgende nummer bestaat uit opgeknipte fragmenten van Amerikaanse blueszangers en gaat vooral over hel en verdoemenis", zegt bandleider Dirk Bruinsma, die het nummer opdraagt aan Bernie Sanders. Later klinkt een modern soort ragtime. Essentieel voor het geluid van de band is het samenspel van Hammondorgel, saxen en gruizige gitaren, die met een vette bas en een dwingend slagwerk onweerstaanbaar lekker klinken. Sommige nummers krijgen vocalen. Bruinsma heeft het dan over liedjes, maar feitelijk zijn alle nummers liedjes, met een kop, een middenstuk en een staart. De composities van Bruinsma zijn intelligent, direct en ongeveinsd, uit het hart, tot het hart, waar gevoel en verstand samenkomen. Waar vind je zoiets, anders dan in het Bimhuis.