Peter Beets & Anton Goudsmit, North Sea Jazz Club Amsterdam,
21 juni 2015
Hij gebruikte de duim van zijn rechterhand om aan te slaan. Het gaf zijn gitaarspel een wat gedempte, wollige klank, die karakteristiek was en zowel mogelijkheden als beperkingen inhield. Hij verstond ook de kunst om te soleren met akkoorden. Wes Montgomery (1923-1968) stond vanmiddag centraal in de North Sea Jazz Club, waar Peter Beets een reeks concerten over jazzgrootheden presenteert, die allen aangereikt worden door een gastmuzikant. Nu is dat gitarist Anton Goudsmit (Anthony Goldsmith, volgens Beets), die door werk van zijn held Montgomery te spelen teruggaat naar zijn roots.
Aanvankelijk gaan de klanken van Goudsmit te veel op in het groepsgeluid. Later blijkt dat hij ongeveer zo klinkt als Montgomery op film en plaat. Hij heeft er ook een speciale gitaar voor meegebracht. Op de sound en de thema's na zijn de vergelijkingen overigens ver te zoeken, daar is Goudsmit een te grote persoonlijkheid voor. Zijn grillige spel is altijd boeiend en als hij ontketend raakt, maken de noten gekke bokkesprongen. Elders laat hij veel ruimte in het klankbeeld en zachte, subtiele tonen zijn ook goed aan hem besteed.
Gastheer en pianist Peter Beets wil alleen maar swingen. Hoe sneller, hoe beter. Bassist Marius Beets en drummer Joost van Schaik volgen hem, niet andersom. In een slepende ballad weet hij zelfs nog swingelementen aan te brengen, door die met noten vol te stoppen. De formule van deze middagen met Peter Beets is een prima idee, om die sessies te doen slagen heeft hij wel een stevige tegenhanger nodig. Zo iemand is Anton Goudsmit.