Mulatu Astatke, Bimhuis Amsterdam, 28 november 2013
In de jazz kun je best oud worden. Denk aan de tachtigers Sonny Rollins en Roy Haynes. Zo oud is Mulatu Astatke nog niet, maar met zijn zeventig jaar behoort hij beslist tot de senioren. Je kunt je als bejaarde optrekken aan jeugdig elan, maar je kunt ook de jongeren meezuigen in je lethargie. Dat is precies wat er gebeurde in het Bimhuis, waar de grondlegger van de Ethio-jazz aantrad in een achtkoppig ensemble, waarin de gezapigheid troef was.
Aan bod kwamen de soundtrack van Broken Flowers van Jim Jarmusch, enkele nummers van de nieuwe cd Sketches of Ethiopia en ouder werk. De muziek kabbelde maar voort en als er al een vuurtje aanwakkerde, werd dat subiet en met schrik gedoofd, want het zachte golven voelde zo veilig. De smartelijke vocalen, die op de recente cd zoveel gedrevenheid weergeven, werden hier node gemist. De aanvoer van explosieven stagneerde en niemand in de band leek daar mee te zitten.
Astatke zelf speelde vibrafoon, toetsen en percussie. Hij kon de noten nog wel vinden, maar ze klonken niet strak en misten kracht. Bassist John Edwards is een beest op de bas, maar kon in zijn eentje niet het hele stel in beweging krijgen. Pianist Alex Hawkins excelleerde in een enkele solo, maar raakte meestal ondergesneeuwd in het totaalgeluid, dat door een eigen technicus van de band geregeld werd. De blazers waren alleen in de koortjes adequaat, maar misten vaak scherpte. Er rest hier maar één troost: zet het album nog eens op.