Michael Moore, Felix & Foam, Felix Meritis Amsterdam, 22 augustus 2014
Ze vormen een nieuwe band, maar Michael Moore en de muzikanten rondom hem kennen elkaar grondig. De rietblazer en zijn collega's hebben aan enkele repetities genoeg om de communicatie nagenoeg vlekkeloos te doen verlopen. En dat is hard nodig bij deze alarmerende muzieksoort, waarbij alles draait om samenspel. Er wordt bladmuziek gebruikt, een halve noot op papier is echter genoeg om ter plekke een heel universum te creëren.
De concerten van het Bimhuis in samenwerking met Felix Meritis, pop-uprestaurant Foyer en fotomuseum Foam lopen prima. In het publiek vanavond vaste Bimhuisgangers en vooral veel nieuwe bezoekers. Kopstukken uit de Amsterdamse improscene geven eveneens acte de présence. Soms staan artiesten na een luttel eindapplaus al klaar voor een encore, vanavond in Felix Meritis kunnen de mensen hun enthousiasme volledig botvieren voordat de toegift eindelijk klinkt.
Kort daarvoor heeft het sacraalste en meest melodieuze stuk van de set geklonken, met een prachtige rol voor slagwerker Michael Vatcher op hakkebord. Melodieën grijpen daarbij ineen en stijgen op als een rookoffer. Bassist Wilbert de Joode speelt lange, gestreken lijnen en trombonist Wolter Wierbos brengt veel kleur. Moore zelf heeft een gave toon als weinig anderen, zowel op altsaxofoon als klarinet. Hij maakt vaak een fluwelen klank, maar kan de noten ook uit het ongerijmde halen.
Deze muzikanten zijn geen twintigers meer, maar een moderne inslag geeft hun een jeugdig elan. Vele invloeden zijn bruikbaar, er wordt kort en bondig gesoleerd en democratie is een vanzelfsprekendheid. Zij weten zich als onconventionele karakters goed te voegen.