Kenny Garrett Quintet, North Sea Jazz Club Amsterdam,
8 februari 2015
Om sommige dingen kun je niet heen, hoewel je dat liever wel zou willen. Het is onvermijdelijk hier te noemen dat saxofonist Kenny Garrett in de elektrische band van Miles Davis heeft gespeeld. Sterker nog: hij maakte ook deel uit van de Jazz Messengers, het legendarische ensemble rond drummer Art Blakey. Dit soort vermeldingen vormt beslist geen garantie voor een goede performance.
Vanavond in de North Sea Jazz Club geeft Garrett evenwel een prima show weg, zij het dat de menselijke maat zoek is en de communicatie met het publiek minimaal is. Meteen in het eerste nummer zijn er ellenlange solo's van Garrett en pianist Vernell Brown: jachtig spel met weinig pauzes tussen de noten, weinig melodie en dynamiek. Er zit nauwelijks ontwikkeling in de song die steeds in dezelfde cadans doordraaft. Daar staat tegenover dat het spel van Garrett enorm dwingend is en een grote noodzaak uitstraalt.
Zijn band is van grote klasse. Staat bassist Corcoran Holt een groot deel van de avond eindeloos eenvoudige motiefjes te herhalen, later zal hij excelleren in een weergaloze solo, waarvoor hij een open doekje krijgt. Garrett heeft ondertussen in een intermezzo met summiere begeleiding laten horen dat hij ook thuis is in nuanceringen en subtiliteiten. Hij citeert daarbij veelvuldig uit de muziekgeschiedenis.
De bezweringsformule van veel songs krijgt een hoogtepunt als met name Brown een gezongen frase oneindig lang herhaalt als een mantra in een chant. Het lijkt er echter op alsof de heren op het podium vooral zichzelf in trance brengen.