Karsu, Concertgebouw Amsterdam, 11 augustus 2016
Veel meer pop dan op Colors van Karsu kun je niet krijgen. Hoe je haar muziek benoemt is van ondergeschikt belang, maar dat haar recente album bekroond werd met de Edison Publieksprijs Jazz/World 2016 is merkwaardig. Het is alsof je de Nobelprijs voor literatuur wint met een wetenschappelijke verhandeling over neurotransmitters. Vanavond staat Karsu in de Kleine Zaal van Het Concertgebouw met repertoire van Colors. Misschien dat zij op het podium wat meer jazz laat horen.
Jazz of niet, als je Karsu beschouwt als een entertainer die de mensen een onbezorgde, feestelijke avond wil bezorgen, kun je bij haar prima terecht. Dan is zij zelfs de aangewezen persoon. Maar zij is meer dan dat, zij kan ook de mensen in hun hart raken. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Karsu zo populair is, in Nederland en verre buitenlanden. Ze barst van de energie, loopt over van positief enthousiasme, heeft ontwapenende humor en is ook nog eens zeer muzikaal. Dat alles deelt zij met het publiek, dat zij liefheeft.
In Het Concertgebouw speelt Karsu een vrijwel vlekkeloze show. Het lijkt het erop dat zij is waar ze wezen wil met haar band. Vanavond is het laatste concert uit een serie en nu sublimeren zij het samenspel. Dat resulteert in muzikaal stevig gefundeerde songs met een vrije benadering, waarbij prachtig gesoleerd wordt.
Karsu heeft een onderscheidend timbre in haar borstregister, het is de robuuste klank van haar stem die alle nummers verbindt. Zij kan prachtig legato noten aaneenvoegen en laat mooi het volume toe- en afnemen binnen één frase. Met expressiviteit en invoelingsvermogen heeft ze een goede tekstinterpretatie, ondersteund door gebaren. In haar pianospel klinkt haar klassieke achtergrond door. En maakt ze nu jazz, world of pop? Ze maakt het allemaal en nog meer, maar daar maalde na afloop niemand om.