Herbie Hancock solo, Concertgebouw Amsterdam, 5 november 2012
Hij is de popster onder de jazzmuzikanten. Van hen heeft niemand zoveel hits gescoord als hij. Was hij aanvankelijk jongste bediende in de band van Miles Davis, later stond deze trompettist bij hém in het voorprogramma. Het gaat hier over componist en pianist Herbie Hancock, een levende legende, die nog steeds nieuwsgierig is naar wat zich in de wereld om hem heen afspeelt. Gisteravond speelde hij solo in het Concertgebouw.
Hancock verschijnt hier aan de akoestische vleugel en heeft ook een heel arsenaal aan elektronica om zich heen verzameld. Hij opent met een versie van Wayne Shorters Footprints, waarin hij direct op avontuur gaat met menig vormexperiment. Klaterend hoog wordt gevolgd door dreigend laag, gespeeld met een ferme aanslag. Als er iets van het melodische thema herkenbaar wordt, krijgt dat meteen een nekslag toegediend en verzeilt de muziek in abstractie. Grillige wendingen en versnellingen houden het stuk boeiend.
Het tweede nummer is een song van eigen hand, Sonrisa, met teerhartige kenmerken en bedachtzame noten in het midden en hoge register. Op subtiele wijze wordt de elektrotechniek in de muziek gebracht. De mechanische noten van de vleugel worden gaandeweg door een virtuele trom en cymbalen ingehaald. Langzaam wordt de dynamiek opgevoerd. Ook in het titelnummer van een van zijn hitalbums, Maiden Voyage, speelt Hancock met de vorm. Het krijgt daardoor een introvert en hermetisch karakter. In een fase van het concert zit de pianist alleen nog maar laptops en iPads te bedienen. Elektronica bieden oneindige mogelijkheden en Hancock maakt daar optimaal gebruik van door ze als een concreet instrument in te zetten. Later weer geïntegreerd met de klanken van zijn piano bouwt hij laag op laag tot een compleet orkest opklinkt.
Bij dit alles valt hij niet op hevige gemoedsuitdrukking te betrappen. Je kan je vergissen, want achter een onbewogen uiterlijk kan een snel kloppend hart schuilgaan, maar de jazzveteraan lijkt helemaal in control. Hij heerst over de vleugel, hij heerst over de techniek en hij heerst over de emotie. Daarmee wordt dit optreden vooral een cerebraal gebeuren en het is uiteindelijk het spel zelf, waarin dit het meest tot uiting komt. Alleen in het uitgesponnen Cantaloupe Island is er een spoor van begeestering merkbaar. Jammer dan weer dat hij het nummer speelt met een opgenomen ritmesectie. Als toegift is er de jarentachtighit Rockit, in een uitvoering die voor iedereen volstrekt herkenbaar is. En dat vindt het publiek toch het fijnst.