Eric Vloeimans' Gatecrash, Bimhuis Amsterdam, 6 december 2015
Bij wie is hij niet te gast geweest, tijdens concerten of bij opnamen van cd's? Vanavond echter speelt trompettist Eric Vloeimans onder zijn eigen naam met zijn eigen band Gatecrash in het Bimhuis, dat hij vrijwel uitverkoopt.
Het wemelt momenteel van de hippe trompettisten en Vloeimans past prima tussen hen, hoewel de internationale belangstelling vooral naar zijn buitenlandse collega's uitgaat. Maar Nederland heeft zijn eigen nationale troeteltrompettist, want iedereen houdt van Vloeimans, daar hoef je helemaal geen jazzliefhebber voor te zijn. Dat is ook direct de makke, want het blijft toch allemaal aan de veilige kant.
Compositorisch biedt Gatecrash geen nieuwe inzichten. Alles is al eerder vertoond, soms al in de jaren zeventig, ondanks de improvisaties. De bandleden willen in het laatste reguliere nummer wel even uit de band springen met wringend samenspel, freaky klanken en ontploffende dynamiek, maar lijken daar zelf van te schrikken, want ze keren dan snel terug naar vertrouwd funkidioom. Sommige popachtige stukken zouden meer baat hebben bij een kekke zanger. De opbouw van de nummers is vaak dezelfde, met gevoileerd trompetspel in de opening, een crescendo in het middenstuk, waarna meestal het gas eraf gaat en de song uitsterft. Op die manier wordt het wel erg voorspelbaar.
Natuurlijk, Vloeimans is een prachtige blazer, met een grote sensibiliteit en ook het vermogen om te juichen met zijn toon. De band die hij bij zich heeft is uitstekend, met een prominente rol voor toetsenist Jeroen van Vliet op Fender Rhodes. Hij zou echter meer risico mogen nemen.